Seni ilk gördügüm anı unutamıyorum ama o anı anlatmakta mumkün degil. Kendim kendime tarif etmek anlatmak istiyorum bazen ama beceremiyorum. Çünkü tarifsiz bir şey kelimeler harfler, o anki heycanımı ve duygularımı anlatmaya yetersiz kalıyor. "Bazı olaylar anlatılmaz yaşanır. " cümlesinin anlamını en yoğun anladığım ve hissettiğim olay seni ilk gördüğüm andır.

O anı bana yaşattığın için sana ne kadar teşekkür etsem azdır. Teşekkür etmek bile anlamsız kalır. O yüzden ben yolumu sana çıkaran Rabb'ime şükrediyorum.Gözlerime seni görmeyi nasip eden Allah'ıma şükürler olsun...



Ben birkaç saniye gördüm seni ve o anı anlatmak için sayfalarca ve hatta günlerce yazabilirim. Sıkılmadan, bıkmadan, heycanla ve zevkle her harfimi sana aşık ederek seni yazabilirim. Fakat tek sıkıntım senin bunlardan haberdar olmaman ve okuyabilme ihtimalinin bile olmayacak kadar az olması..

Olsun ben yinede hep seni yazacağım umudumu hiç kaybetmeden. Çünkü; seninle bir defa yollarımızı kesiştiren Rabbim bu duygularla aciz yüreğimi lütuflandırdıysa elbet bir bildiği vardır, elbet bir hayr vardır.

Birkaç saniye ile kalbimde hem depremi hem kıyameti yaşatan Rabbim vesile olarak seni seçmiş. Senin bundan heberin yok ama ben her an seni gördüğüm zamanın hayalinde olacağım. Dilim döndüğü, kalemim yazdığı sürece hep seni anlatacağım.

Hayata dair daha önce küçük pişmanlıklarım olmuştu ama şuan düşünüyorumda en büyük pişmanlığım seni birkaç saniye daha fazla görebilmek için başımı çevirip seni izlememek oldu. En azından gözden kaybolana kadar sadece sana bakmak, seni ezberlemek isterdim.

Kimsin?
Nesin?
Nerelisin?
Nerede yaşıyorsun?
Nerden nereye gidiyordun?
Adın?
Yaşın?
Birden bire o duyğuları nasıl yaşatabildin?
Bu kadar sorunun cevabını nasıl öğreneceğim?

O kadar soru birikiyor ki içimde sana dair, her an bitikiyor artarak coğalıyor cığ gibi ve ben durduramıyorum aklımı, kalbimi ve duygularımı.
Senden kalan sorularla ve senin hayalinle yoğruluyorum sensiz geçen her anımda. Korkum seni gördügüm anın zamanla hafizamda zedelenmesi ve en ince ayrıntıyı bile unutma ihtimalimdir.

Mesela o anki hafif rüzgarı ve rüzgarla dans eden agaç yapraklarını bile unutmek istemiyorum ömrümün sonuna kadar.

O sokak, tarih o anki saat hepsi aklımda ve tıpkı sen gibi hep baki kalmalı sana dair herşey...

Üzerindeki kıyafetlerin rengi sihaytı. Adımların sakin ve rutindi. Acelen yok gibi gezintiye çıkmış gibi yürüyordun. Yanında birisi vardı. Arkadaşın yada kardeşin olduğunu düşünüyorum ancak tam cevabını bende merak ediyorum.

Ses tonunu duyamamış olmanın üzüntüsünh yaşıyorum şuan. Çünkü hiçbir sesi senin sesine benzetemeyeceğim hemde her sesin senin sesine benzeme olasılığinı düşüneceğim.
Belkide ses tonunun rengini hiç ögrenemeyeceğim.
Kim bilir ...

Olsun yine de ben seni tekrar görme ihtimalime tutunarak şükrediyorum. Varlığının hayali bile mutlu olmam için koskoca bir sebepken ben sesizlikteki senin hayalinle bile yetinebilirim. Ben duamı eder senin hayaline sadık kalarak yaşarım. Bunu elimden geldiğince ömrüme yayarım. Gerisini Rabbime bırakırım. Takdir-i ilahi der sabrıma sükûtuda ekler beklerim.

Seni bana görmeyi nasip eden Rabbime şükrümü daima ederim. Bilirim ki herşey nasip ve her nasip vaktine esir. Ben seni tekrar görebilmek nasip olur mu bilmem ama nasipse vaktini beklerim. Her kalbin Rabbimin elinde olduğunu ve istediği aşkı istediği kalbe düşüreceginin bilincindeyim ve bu bilinçle hayalini unutmadan yaşamıma devam ederim...

Bugün yeni bir şay daha öğrettin bana teşekkür ederim. Seni yazmaya doyamamak diye birşey varmış bunu öğrendim. Hayalini hatırlarken harfler birbirine karışsada seni anlatırken daha güzel betimleyebilmem icin birbirleriyle yarışıyorlar çoğu zaman. Ben bunu senin sayende başardım ve seni anlatan harflerimi bile sana aşık ettim. O yuzden seni yazarken hiç zorlanmiyorum. Sen düşünce aklıma kendimi birden bire yazarken buluyorum. Harflerim aşkı anlatmanin yarışında en büyük destekcilerim.

Bana bırakmış olduğun hisleri yadiğar olarak kalemime devrediyorum. Kalemim yazıya yansıttıkça seni asla unutmayacağım. Yazılarımda saklıyacağım hayalini ve bana kattığın o müthiş duygularımı.

Belli mi olur ? Belki sanada okumak nasip olur bu satırları. Belki okursun ama o an okurken ne hisedersin, hangi duygularla okursun onu bilemem. Şuan ne hissederek yazdığımı az çok tahmin edebilirmisin acaba ? Mümkün mü bu ?

Mesela kendinle ilgili asla öğrenemeyeceğin bir sey var. Bunu sadece sen değil Allah ve ben dışında kimse bilemez.

Anlatsam bile anlatılamaz, ifade edilemez ve örnek gösterilemez birşey bu. Ne olduğunu söylemeyeceğim tabiki. Belki nasip olurda okursan cevabı sadece bende olan, bana sorman gereken bir soru kalmalı bu satırlarda. Belkide o merak getirir seni bana. Tabiki bu satırları okumak nasip olur ve yazılanın sen olduğunu anladığında.

Bak yine sen varsınya hafızamada satırlar akıp gidiyor. Zaman yine sessiz ilerliyor. Güneşin varlıgından bihaber gündüz mü gece mi farkında değilim. Kalemimi aldım elime düşünmeden yazıyorum. Sanki önceden yazacaklarinı ezberlemiş gibi yazıyor kalemim. Harfler yarışıyor yine sana olan duyğumu ne kadar tarif edilebilirlerse ...