Buydum işte en başından beri ilkten beri,
Karanlık,ıssız ve soğuk sokaklarda bir başına yürüyen bir adamdım.
Gözlerini sonsuz boşluğun ardına gizleyen,
Siyah ve karanlığa kapılmış kirli bir beyazdım.

Balonunu gökyüzüne kaptırmış çocuktum bazen,
Yüzümde gezinirken gözyaşları o delicesine özgürleşen,
Bazen de ışığı yanıp yanıp sönen bir sokaktım,
Git gide kararıp kararıp renksizleşen.

Rüzgarı sevda bilmiş solmuş bir yapraktım sonbaharda,
Eylül'dü dalımdan koparan beni yine bu akşamda,
Hüznü ezberlemiş bu kitabın son sayfasında,
Mutluluğu okumak yabancılaşmaktı kelimelere her defasında.

Bir mağlubiyetin zaferini yaşıyorum burukça,
Gitmekse eğer kaçmak,susmak ise korkakça,
Ertelemekse kendini bir başkasının yerine bekletmekse hayallerini,
İşte bu senin en büyük mağlubiyetin hayatın boyunca.

Benliğin burda geçmişteyken boşa değil mi kaçıp gitmek ?
Bir resmin,bir cümlenin içinde kolay mıdır nefes alabilmek ?
Gökyüzü yukardaysa imkansız değil mi ellerini tutabilmek ?
Sen ki karanlığım,siyahlığım zor değil mi ?
Yeryüzünde iken gökyüzünü sevebilmek ?