Masalların sonu hep mutlu biterdi zihnimde. Ama babam bir gün geldi ve hayatın gerçeklerini fısıldadı.

İnanmak istemedim,ölüm vardı çünkü onun kanında. Olmasaydı neden her gün ağlıyordu ki annem sabaha kadar. Saçına beyazlar neden düşmüşti ki genç yaşında?

Mezar olmadan bu dünya bana ben de öldürüyordum babam gibi. Benimde elimdeki bıçak çokça battı masumlara.

Sonra bir acı hissettim kalbimde. Bir bıçakta bana battı. Annemin ağlayışını yakaladığım gün bir askerle tanıştım. Sonra daha niceleri ile. Onlar bir tutam yaşam için ölenlerdi. Bizim ağlattıklarımızı güldürenler. Hayret etmiştim ilk önce sonra gerçekler sızdı tam yüreğime.

Yolum o gün bataklıkla kesişeceğine kan kırmızısı bir gül bahçesine açıldı. Yolda dikenler vardı. Kanatırdı ayaklarımı biliyordum. Ama beni kucağında taşıyıp karşıya geçiren üstelik yaprakları ile saçımı süsleyen insanlarla tanıştım.

Sevilmek kan bağı olmadan, sevilmek bir çıkar olmadan ne güzel şeydi. Aşık oldum ben orada gönülde yaşatmak nedir ilk defa tatmıştım.

Kaybetmek nedir onu da hissettim binbir parçaya bölündüğümde. Toplayamadım, toplayamam zaten o olmadan. İzler belki beni gökyüzünden. Giderken elini tam kalbine tutmuştu. Buradasın demişti

Bakmasın artık bana oralarda çünkü ben ona ihanet ettim.

-OLENKA-