"Işığı önünde ara. Geçmişte kalan gölgendir..."

kahverengi saçları, küçük fındık burnu, küçük dudakları, yeşil-ela gözleri asla kafamdan çıkmayacaktı. Özür dilerim Verda ben seni koruyamadım. Sana annelik yapamadım. En azından ablalık yapıyım dedim oda olmadı.

"nefi! Açsana kapıyı oğlum delimisin?" Yine mi? Efilin geleceği tamamen aklımdan uçup gitmişti. "Kapıyı aç hadi, burada beni öldürecek gibi bakan bir kedi var!"

Büyük ihtimalle zile bastı ve duymadım. Oda o yüzden deli gibi camdan bağırıyordu. "Geldim efil geldim." Yattığım yataktan kalktım ve fotoğrafımızı kitaplarımın arasına sakladım. oyalanmadan kapıya gittim. kapıyı açtığımda çatık gözlerle bana bakan, sinirli bir şekilde burnundan soluyan efili gördüm. "Bak o yaratık ne yaptı," dediğinde elini havaya kaldırdı. küçük bir çizik izi vardı ve kanıyordu. Efil böyle şeyleri abartmayı severdi. "Bak kanıyor, doktora gitmem gerekli."

"Alt tarafı bir çizik efil. Birşey yok." Dediğimde zırlamaya başladı. "Acıyor nefi!" Diye ağladığında kulaklarımı ellerim ile kapattım. Niye bu kadar çıt kırıldım ki?

Gülmemek içim kendimi zor turuyordum. "Ee anlat bakalım bu kedi niye seni tırmaladı?" Diye sorduğumda içeri geçiyorduk kapıyı kapattıktan sonra efil odama geçip kendini yatağıma attı.

"Ben birşey yapmadım."

"Niye inanamıyorum?"

"sadece yanlışlıkla kuyruğuna bastım. Ama ben suçlu değilim! Yolun ortasında durmasaymış." Dediğinde kahkaha atarken efil eline bakıyordu yine ağlayacaktı.

Ona dışarıdan bakarsanız mavi gözlü, sarı saçlı, komik, dertsiz kırılmayan alınmayan bir kız görebilirsiniz. Fakat içi bambaşkadır onun. Çok çıtkırıldım biridir ve bu yanını maalesef bana gösteriyor.

"ama onunda canı acımıştır efil." Dediğimde ağlaması bir anlığına durdu. Sonra ise, "ben onun canını yaktım. Ben bir yaratığım, hiç yaşamamalıyım!" Diyerek ağladı.

Tam o sırada kalbimde bir acı hissettim ve bu acıya direndikçe canım daha fazla acıyordu. Elimi kalbimin olduğu yere getirip sıktım. Etraf çok sıcaktı, canım yanıyordu, çok terlemiştim. "Nefi?" Diyen efilin sesini zor anlıyordum. Yanıma eğilip bana birşeyler söylüyordu fakat hiç birini duyamıyordum. Yatağımın yanındaki koltuktan tutunup yere doğru eğildim.

Bu nasıl bir acıydı böyle? Nefes almakta zorlanmaya başlıyordum. "Efil!" Ne kadar bağırmaya çalışsamda kendi sesimi duyamıyordum. Efilin beni böyle görmesini istemiyordum. Ama hala yanımdaydı. Beni bırakmayacaktı. İlk defa birinin beni bırakmasını istedim. Acım şiddetlendi ve gözümden yaşlar aktı.

Ve acı bir anda dindi nefes aldım hemde derin bir nefes. İlk defa böylesine bir acı çekmiştim. "Nefi?" Diye seslenen edile baktığımda onunda gözleri dolmuştu. Korkacağını biliyordum. Kendimi tutup acımı göstermeyebilirdim. Ve zaten bunu çoğunlukla yaparım ama bu öyle bir acı değildi. Öldüğümü hissettim.

"nefi korkuyorum."

"iyiyim efil sadece biraz başım dönmüştü oda geçti bak bana turp gibiyim." Diyerek olmayan kaslarımı gösterdim. "Herşeyi alaya vurmayı bırakmalısın deli!" Dediğinde koluma vurdu. Kolum acımak yerine gıdıklandığında güldüm buna dahada sinirlenmişti. "Geber nefi tamam mı?" Dediğinde dudaklarımı büzdüm. "Ama ben ölürsem sen bensiz kalabilirmisin?" Dediğimde bana yine vurdu. "Deme öyle şeyler aptal ne ölümü!" Dediğinde kaşlarımı çattım asıl deli oydu. "Bana bak efil burada kendimi boğarım ha! diyen sen değilmiydin geber diye?"

"aynı şey değil nefi." Dediğinde yine vurdu. "Bana bak kirpi kız burada seni ben boğarım." Dediğinde yüzümü buruşturdum. "Nefi bitti kirpi kız çıktı başıma." Kahkahasını duyduğumda kendimi boğmak istedim bu yaratık neydi böyle?

"Nefi bitmedi kirpi kız."

"kirpi ne alaka efil?"

"yanına gelen her canlıya dikenlerini gösterdiğin için kirpi kız."

"Ne zaman böyle yapmışım pardon?"

"nefi biliyorsun doğru söylediğimi." Evet biliyordum.

"Yok ben salağım hiç birşey bilmiyorum efil!" Daha iki dakika önce ölümü yaşadım. Yada herneyse şimdi tartıştığımız konuya bak!

"Yarın verdanın doğum günü değil mi?"
Yutkundum. O artık 21 yaşında olacaktı. başımı sallamakla yetindim. Benim küçük kardeşim Verda ben seni bulacağıma söz vermiştim ama bu sözümü tutamayacağım. Seni aramadığım hiç bir yer yok. Benim minik verdam ben senin özlemini çekiyorum sende benim seni özlediğim gibi özlüyormusun. Seni bulsam sana sarılsam "ablacım," desem beni hatırlayıp "nefes!" Dermisin? Bana kızgın olurmusun? "Beni bulamadın. Dermisin? Sen bana kızgın olsanda ben senden yemin ederimki ayrılmayacağım. Bana vur, bağır, söv ben seni tekrar kaybetmeyeceğim. bizi kimse ayırmaya cesaret edemeyecek.

"Nefi?" Efilin sesi ile irkildim. "Daha ne kadar kaçacaksın?"

"kaçmadım ben vazgeçtim efil. Sözümü tutamadım. Onu bulamıyorum."

"Sen sözlerini tutarsın kirpi kız. Senin tutamadığın hiçbir sözün olmaz."

"demek bende bazen hata yapabiliyorum." Dedim gülerek.

"sen her zaman hata yapıyorsun nefi."

"Beklediğim cevap bu değildi."

"Sen sadece verdayı bulmaktan vazgeçmedin.Verdadan da vazgeçtin."

"ben ondan vazgeçmedim efil." Efil derin bir iç çekti. Bazı şeyleri kabul etmiyordum ve bunları biliyordu.

"Ne olursa olsun yanında olacağım nefi. Kendini asla yalnız hissetme."

Ne olursa olsun yanında olacağım Verda. Kendini asla yalnız hissetme.