Gözümü yavaşça araladım, güneş doğmuştu. Fakat kalkmaya hiç gücüm yoktu. Bugün kardeşimin hem doğum günü hemde babamın onu kovduğu gündü. Tek istediğim akşam sarhoş olana kadar içmekti. Gözlerimi tekrar kapattım fakat uyuyamadım.
Yatağın içinde yaklaşık 20 dakika oyalanmıştım. Odamdan çıkıp kendime kahvaltı hazırladım. Bugün yemeği tek başıma yemek istemediğim için efili çağırma kararı aldım o olduğunda yanlız hissetmiyordum.

Efil aradığım zaman hızla buraya gelmişti. Ve kahvaltı etmiştik beni güldürmeye çalışıyor ve başarıyordu.
"bugün kafa dağıtmak için biryerlere gidebiliriz istersen nefes?" Dediğinde kafamla onayladım. Efil koltuğun diğer ucundan yanıma geldi ve oturdu. "Nefes, çok üzüldüğünü biliyorum. Fakat hiçbirşey yemedin neredeyse. Kendini cezalandırmayı bırakmalısın." Hayır doğru olan buydu, ben kötü bir ablaydım nerede olduğunu veya naptığını bile bilmiyordum. Kayıp ilanları çıkardım fakat yinede onu bulamadım. "Nefes bana Bakarmısın?" Dolu gözlerle ona baktığımda beni sımsıkı sardı, Bu hoşuma gidiyordu. Kendimi efilin kollarına bıraktım. Ve rahatlayana kadar ağladım. "Çok canım yanıyor efil," sesimin titremesine engel olmadım. "O çok güçsüz, Daha 6 yaşındaydı." Burnumu çektim, "çok yakınımdayken o şimdi yaşıyormu onu bile bilmiyorum." Hıçkırıkların arasından efile daha sıkı sarıldım. "Onu öldürmeliydim." Ağzımdan ansızın bu cümle ile yutkundum. "Polisler heryerde verdayı arıyor nefes, Onu bulacaklar. Hem kardeşini bulduğunda bu kadar yıkık görünmemelisin." Benden 2 yaş küçüktü efil fakat o bana abla gibiydi.

"daha ne kadar buna kanacağım?" Donuk gözler ile efile baktım. "Kardeşimi aradıklarını söylüyorlar fakat hiçbirinin birşey yaptıkları yok!"

"Sence küçük bir kız onların umrunda olur mu efil? Küçüçük çocuklar bu ülkede ölüyor öldükleri gün o çocukların haberi çıkıyor ve ailesinin yarasına tuz serpiyorlar. Bir hafta sonra ise herkes herşeyi unutuyor. O çocukların ölüm haberinden sonra onlar diziler izliyorlar gülüp eğleniyorlar." Bu sefer yutkunan efildi.

"Peki buna karşı ne yapacaksın nefes? Bizim onları beklemek, onlardan haber almak dışında yapacağımız ne var? Sadece onlardan iyi haberler almak için bekliyoruz tek umudumuz onlar."

"işte beni delirten diğer şey bu, Hiçbirşey yapamamak."

bugün ne efilin nede benim ağzım bıçak açmıştı sadece oturuyorduk. Efil beni bırakmıyordu. O beni asla bırakmazdı. Kolyemdeki mavi güle dokundum. "Efil, mavi gül neyi simgeler bilirmisin?" Sorduğum soruya karşı başını iki yana salladı. "Verdanın en sevdiği çiçek olduğunu biliyorum fakat hiç araştırmadım."

"mavi güller elde edilemez hayalleri simgelerler. Bunun diğer nedeni ise hiçbir mavi gül olmamasıdır." Efil saçlarımı okşadı. "Biliyormusun nefes sen hayatımda gördüğüm en güçlü kadınsın."

"Ağlamayacağım birdaha uğraşma." Dediğimde gülüşünü duymuştum.

"sana karşı hiç şansım yok."

"Dürüst olmak gerekirse bunu anlayamayacağından korkmuştum." Dediğimde kahkaha atışını duydum. Fakat daha sonra gözlerime bir hüzün gerçekleşti. "Eğer verdayı bulursan beni unuturmusun?" Sözü ile birlikte kafasına yumruğumu geçirdim. "Bence bu yeterli bir cevap olmuştur." Dedikten sonra efilin sinirlendiğini fark ettim. Ruh hali sürekli değişiyordu deli olduğunu hiç düşünmedim değil.

Efilin aldığı içkileri bir sokakta içiyorduk. "Nefes daha çok içersen sarhoş olursun!" Tepemde bu sarışın neden bağırıyordu? "Sana evde içelim demiştim burdan nasıl kaldıracağım seni?" Hala bağırıyordu yüzünü de net göremiyordum ki. "Bana bak sarışın gelmiyim oraya." Karşımdaki kız ağlamaklı sesler çıkardı. "Nefes bana zorluk çıkarma! Eve kadar çok yolumuz var."
"ben seninle mi yaşıyorum? Güzel." Bir içki şişesini daha ağzıma dayadım. Fakat bu kız elimden şişeyi almıştı. "Pardon da siz benim içeceğimi neden alıyorsunuz? Fakirmisiniz? Size alabilirim ama benimkini bırakın." Dedikten sonra şişeyi sarışının elinden almaya çalıştım ama vermedi. "Benim efil! Uyan artık eve gitmemiz gerek akşam oluyor!" Diye bağırdıktan sonra biranda yutkundu ve gözlerini bir yere sabitledi. Onun baktığı yere bakmaya çalıştım. Ve bir yakışıklı gördüm kasları adeta ben buradayım diyordu. "Merhaba bir sorununuz mu vardı?" Dediğinde efilin sözünü böldüm. "Yok hayatım."

karşımdaki erkek tavrıma karşı gülünce efil olayı toparlamaya çalıştı. "Arkadaşım bugün üzgün olduğu için içme kararı almıştık fakat sarhoş oldu. Son otobüsün geçmesine 10 dakika var ama hala onu kaldıramıyorum." Adam başını salladı ve efile bir teklifte bulundu. "Nereye gitmeniz gerekiyor?"
"Kayran mahallesine." Dediğinde adam gülümsedi. "Hemen alt sokağım sizi bırakmamı istermisiniz arabam ilerde numaranızıda verebilirsiniz konuşmak isterim doğrusu." Bu adam efilemi yürüyordu. Ha öylemiydi?
"bana bak seni çirkin demek isterdim fakat yakışıklı adam bizim sana ihtiyacımız yok. Hemde çok güzel yürüyorum otobüse yetişirim." Dedikten sonra ayağa kalktım fakat büyük bir acıyla geri oturdum sanki biri beni kafamdan bıçaklıyordu. "Nefes iyimisin?" Sarışın yanıma eğildiğinde heryer daha bulanıktı sonra ise karanlık gözüm kapalıydı.

!bölümleri kısa kısa yapıyorum çünkü uzun yaptığımda yüklenmiyor bunun için özür dilerim diğer bölümümüz aşırı eğlenceli ve maceralı geçecektir!