Korku duyusunu hissetmemiz altı aylıkken başlar. İki yaşında hayali figürler,karanlık ve yabancılar korku hissimizi tetikleyerek fark etmemizi sağlardı. Büyüdükçe bunlar değişir.

Her yaş da farklı nedenlerden,olaylardan ve durumlardan korkarız. Yaşadığımız çevresel faktörler yeni korkular oluşmasını sağlardı. Korkularımız tamamiyle kişisel gelişimimiz sonucunda oluşurdu.

Hayatımızdaki en önemli kararları bile korkuyla veriyoruz. Yüksekten korkan bir insan pilot olamaz. Hız yapmaktan korkan bir araba yarışçısı olmaz. Kan görmekten korkan bir doktor olamaz.Hayalindeki meslek bile olsa korkuyu yenmek çok zordur.
Büyüyoruz…

İnsanlar olarak.

Bizi biz yapan hislerle.

Yaşıyoruz. Korkularımızla beraber. Bu hayatta korkularımızla var oluyoruz. Ta ki korkularımız bitene kadar. Korku olmayınca ‘cesaret’ denilen kavram çıkıyor ortaya. Bende korkunun yenilecek bir şey olduğunu düşünmüyordum. Bende bir zamanlar korkuyordum.

Her insan gibi…

Şimdi ise korkunun yeri bomboştu. Sekiz yaşıma kadar doluydu orası. Sekiz yaşıma kadar bende yaşamıştım o evreleri. Ondan sonra kendi evrelerimi oluşturdum. Korkunun olmadığı evreler. Hayatta korkacak bir şeyiniz kalmayınca artık siz korkutan oluyorsunuz.