Aynaya son kez baktığımda çirkin bir yüz görüyorum.
Hayır aslında yüzüm çirkin değil, çirkin olan ruhum.
İçimde ki kin ve sevgi duygularının karışımı ruhuma yansımış.
Hem de ne yansıma, sanki gözlerim imdat çığlıkları atıyor.
Gencecik bir beden de yaşayan, yaşlı bir ruh.
O kadar yaşlı ki, sözlerini dile getirecek dişleri bile kalmamış.
Yavaş yavaş düşünmeyi bile unutuyor.
Artık o kadar yorgun ki bedenini taşıyacak gücü bile kalmamış.
Kurtarılmayı bekleyen, solmuş bir pencere önü çiçeği gibi.
Gençliğinde soluyor, umutları da.
Biri kolundan tutsa, umutla tekrar yeşerecek.
Ama ona da gücü kalmadı artık, ne yeşermeye nede gülmeye.
-Ayşe Öztürk