12.BÖLÜM - ÜÇ AY BİTTİ

Günler birbirini takip ediyordu yine. İyileşenler iyileşiyor, benim gibiler ilacın zamanını bekliyordu. İnanç çok erken gidiyordu işe. Eve gelir gelmez yemeğini yiyor, sonra yatıyordu.

"Minim ayam" diyordu Can. Alıştık artık birbirimize. Annesi de yanında ya, nasıl mutlu var ya. Yanağımı öperken odaya girdim. İnanç yüz üstü yatmıştı yine. Ben hiç yüz üstü yatamadığım için onun da kalbi sıkışacak sanıp endişe ediyordum.

"Benim Can'ım." Eşyaları benim odamdaydı, o nedenle üstünü değiştirmeye girdik odaya. Onu yere bırakıp dolaba gittim. Pıtır pıtır gitti İnanç'ın başına."Halacım halacım, yanıma gel." Yanına varana kadar dokunup uyandırdı adamı.

"Bak" dediğinde İnanç dönerek onu yerden alıp yanına oturttu.

"Bakayım." Konuşuyor da konuşuyordu. Neyse olan oldu deyip dolaptan rahat kıyafet alıp yanlarına gittim. İnanç yatağı ortalamış, bize yer açmıştı. Can'ı yatırıp önce altını değiştirdim.

"Çüçü" dedi her altını açtığımda dediği gibi. İnanç'ın gülme sesini duydum. Gözleri kapalıydı bir yandan. Çamaşırını çekip pijamasını giydirdim. Tuttu çorabını çekip çıkardı.

"Dur oğlum."

Tişörtünü temiziyle değiştirdikten sonra çorabı geri giydirdim. Elinden hiç bırakmadığı arabasını İnanç'ın üstünde sürerken kirlileri toplayıp sepete attım. Aynalı şifonyerin üstünde İnanç'ın telefonu çalarken almak için oraya yöneldim. Normalde uzanıp alacağı yere bırakırdı ama yorgunluktan, bir an önce yatağa yatma hayalinde bunu da bıraktı. Sanki ben odada olmasam kalkıp alacak bunu buradan. Elimi uzattığım anda Asuman adını gördüm. İçimi tırmalayan bir hisle telefonu alıp açtım.

"Alo!" Ses vermedi, vermediği gibi de kapattı.

"Kim o?" diye sordu İnanç. Telefonu aynı yere bıraktım. Gidip yeğenimi aldım yanından.

"Asuman" dedikten sonra birden fırladı ayağa. Öyle bir ateş düştü ki içime bunu kelimelerle ifade edemeyebilirdim.

"Bana neden vermiyorsun? Telefonumu niye açıyorsun ya?" Gözlerim dolarken çıktım odadan. Yine de bir merak takıldı kaldı içime. Kapıda bekledim bir süre.

"Asuman... Evet... Şimdi mi?... Nerde? ...Tamam geliyorum."

Nilsu'nun odasına girdim Can'la. Ne bekliyordum ki. O çağıracak ve İnanç gidecek.

*

Derslerim başlıyordu artık. Sekiz öğrencim vardı ve daha fazla bekleyip zamanı kaçırmak istemiyordum. Sınıfıma yeni bir şeyler almak için çarşıdaydım. Eş zamanlı Can'a bez, ıslak mendil gibi zaruri ihtiyaçlar alıyordum. Keman yayı, yastığı, metod işlerimi halletmiştim. Nilsu için kişisel bakım ürünleri alacaktım.

"Ece!" Kafamı kaldırdığımda Arat'la karşılaştım. Cüzdanımı kapattım bu sırada. "Nasılsın?"

"İyiyim Arat, sen?" Cüzdanı çantama koyup çantayı koluma astıktan sonra yönümü ona döndüm.

"Ben şaşkınım."

"Öyle mi? Niçun?"

"Evlenmişsin."

"He öle oldi. Sevduk evlenduk."

"Hadi ama Ece. Ne sevmesi Allah aşkına? Sen üç aydır tanıdığın adamı nasıl seviyorsun?" diye sorduğunda bir aydınlanma yaşadım. Üç ay mı olmuştu?

"Neden?"

"Benimle aylarca konuştun, hadi bir adım daha attık sevgili olduk. Beni sevdiğini bir kere bile söylemedin. Birlikte mutluyduk, çok eğleniyorduk, her fırsatta buluşuyorduk. Buna rağmen hiç söylemedin."

"Sende bu yüzden mi birden, öyle ansızın çıkıverdin hayatımdan? Hemde en kötü günlerimde."

"Ben öylece çıkıp gitmek istemezdim hayatından, öyle olması gerekti."

"Yeteri kadar güven vermemişsin demek ki bana. Bir türlü yakın hissetmemişim kendimi ki sevmemişim seni."

"Ben İnanç komutanla ilk defa doğuda karşılaştım. Uzman olduğum seneydi. Onun çocukluk aşkı olduğunu bilecek kadar muhabbetimiz vardı. Çok sevdiğini, onsuz nefes alamayacağını bilirim."

"Eskiden!"

"Seni böyle mi kandırıyor? Dün gece Sürmene'de dere kenarında gördüm onları. Gecenin bir vakti."

Ne denmeli bilmiyordum. Aramızda hiçbir şey yoktu ki. Benim çaresiz aşkım o kadar.

"Ece bunu benden duymanı istemezdim ama seni aldatıyor. Sen buna izin verecek bir kadın değilsin."

Yutkundum.

"Tanıdığını sandığın o kadın ikizi öldüğünde değişti. Sen bu kadını tanımıyorsun Arat, tanıyamazsın da. Sana kalmadı beni uyarmak. Bir daha yoluma çıkmaya cüret etme."

>