Bölüm 1

1 mart 2010

Yazarın anlatımıyla..

​​​​​​​​​​ Baran ve Sıla iki kardeşti.Baran 7 Sıla 4 yaşındaydı. Baran o gün öğrendikleri kelimeyi tekrarlıyordu. Sıla ise kendi halinde resim çiziyordu. Bir anda telefon çaldı, İkisi de yerinden sıçradı Baran"ben bakarım sen resmini çizmeye devam et "dedi. Baran telefonu açmak için odadan ayrıldı ve salona doğru ilerledi."alo"dedi minik sesiyle karsısındaki kişi" Melek ve Mustafa yıldırımın yakınıyla mı görüşüyorum"Baran korkarak "e-evet" dedi kadın "tatlım ben samsun devlet hastanesinden bir hemşireyim.." Baran "ne için aradınız" dedi çekingen sesiyle, kadın "tatlım üzgünüm ama ailen.." Baranın titreyen elleri telefonu elinden düşürdü. Kadın "alo.. Alo.." dedi ama Baran karsılık veremiyordu. Içeriden korkarak salona gelen Sıla"abi noluyor iyi misin? "dedi Baran karsılık vermedi. Yerdeki telefonu eline alan Sıla" alo kimsiniz? "dedi hemşire" tatlım birazdan ailenizin arkadaşı olan biri sizi Annenizin ve babanızın yanına getirecek tamam mı o arabaya sorgulamadan binin" Sıla "ama annem kimsenin arabasına binme dedi" hemşire " tatlım binmek zorundasın" Sıla soran gözlerle abisine döndü abisi kafasını salladı. Sıla"peki" dedi. Telefon kapandı, Sıla" Abi sen iyi misin.. abi Ne olur cevap ver"Baran son gücüyle "korkma" dedi ve sılayı kucağına aldı birkaç dakika sonra kapının önüne bir araba geldi Baran Sıla ile arabaya doğru bindi birkaç dakika sonra Samsun Devlet hastanesine varmışlardı Baranın gözleri dolmuştu, Sıla ise korkulu gözlerle etrafa bakıyordu. Hastanenin içine girdiler, içerde tatlı Bir kadın vardı. Baran Sılanın elini sıkı sıkı tuttu. Kadın Barana yöneldi ve "beni takip edin çocuklar" dedi. Geldikleri oda bembeyazdı soğuktu. Daha sonra onlara doğru gelen teyzelerini gördüler. Teyzeleri ağlıyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Daha sonra beyaz örtülü bir sedye onlara doğru yaklaştı. Baran hıçkırarak ağlamaya başladı. Sıla korkuyordu abisine yaklastı, abisi birden örtüyü açtı görülen yüz çok tanıdıktı. Sıla "ANNE" diye bağırdı "ANNE... ANNE" baran ve sıla bağırarak ağlarken sedye gitti ve Baska bir sedye geldi, bu sefer Sıla daha hızlı davrandı ve örtüyü o açtı "BABA" Sıla babasının basında ağlarken Baran o kadar üzgün değil gibiydi. Küçük sılanın yanında babasının cesedi de ayrıldı...