Ben küçükken evimizde annemin çok sevdiği cam sürahiyi kırmıştım. Annem baya bağırmış çağırmış odama göndermişti beni. Bende çocuk aklımla bir resim çizip annemin yanına gitmiştim. Anneme sormuştum:

"Bana kızgın mısın?"

"Evet sana kızgınım."

"Peki beni seviyor musun?"

"İnsan küs olabilir, kötü biri olabilir ancak hiç bir insan sevilmemeyi hak etmez Belin." demişti. Gerçekten de haklıydı. Hiçbir insan sevilmemeyi hak etmezdi.

Başım çatlıyordu. Sanırım hasta olmuştum. Ama bugün matematik sınavım vardı. Yani her türlü okula gitmem gerekiyordu.

Hazırlanıp okulun yolunu tuttum. Okula vardığımda tam kapıdan geçicekken birine çarptım. Daha doğrusu bir öküze.

"Napıyosun kızım önüne bir bak."

Yüzünü incelediğimde bizim okuldan olmadığını gördüm. Okulda olsa kesin tanırdım.

Sınav 3. dersti. O yüzden çalışma şansım vardı. Sırama geçtim. Matematik defterimi çıkarıp sıramın üzerine koydum. Formülleri incelemeye başladığımda hiç bir b*k anlamadığımı fark etmiştim. Konu anlatımı izlemek için vaktim yoktu. Yazdığım özetlere bakmaya başladım. O sırada yanıma biri gelip oturdu. Kelebek sistemi yapıyorlardı. Çocuğun gözleri yeşilin en güzel tonuydu.

3. derste sıralarımıza geçip oturduk. Hoca sınavları dağıtıp kendi sandalyesine geçti.

Neredeyse bütün soruları çözmüştüm. Ama 2. soruyu hiçbir şekilde anlamıyordum. O sırada yanımda ki çocuk dirseğiyle beni dürttü. Ve eliyle ikinci soruyu işaret etti. Ondan aldığım çözümü direkt kendi kağıdıma geçirdim. Sınav bittiğinde bende bitmiştim. Yanımdaki çocuğa teşekkür ettikten sonra kendimi bahçeye attım.

(...) 

Son dersin sonunda eve doğru yürümeye başlamıştım. Yarın okul nöbetçisiydim. O sırada yanıma Ali geldi.

"Naber?"

"İyidir senden."

Evimin önüne geldiğimizde ayrıldık.

Ben yukarı çıkarken o düz devam ediyordu.

Elime telefonumu alıp Müphem'le olan mesajlaşmalarımıza girmiştim.

Siz: Normalde hep senin yazman gerekirdi hayret.

İletilemedi.

Siz: Bir sorun mu var?

İletilemedi.

Siz: Beni gerçekten engelledın mi?

İletilemedi.

Siz: Sen bilirsin.

İletilemedi.