Ben hayatı ertelemeden yaşayanlardanım... Ne yapmam gerekiyorsa, içimden ne geçiyorsa o an yapar, o an söyler, o an yaşarım... Son günümmüş gibi yaşarım!

Biri kalbimi kırdıysa kırdığı anda söylerim, birini çok seviyorsam sevdiğimi söylerim, yürüyüşe çıkmak istiyorsam o an çıkarım, çay içmek istiyorsam içerim...

Bugün olması gereken ne varsa olsun isterim... Tez canlı derler tanıyanlar ama aslında değil tez canlı yâda aceleci değilim ben! Sadece kayıplara yer yok hayatımda artık ve keşke dememek için mücadelem... Çünkü en büyük keşke mi 12 yaşında yaşadım, en büyük ertelemeyi yaptığımı çok sonra anladım ve bunu anladığım günden sonra hiçbir şeyi ertelemedim...

Bir gün evde ders çalışırken teyzem(en sevdiğim teyzem) bize uğradı. Babaannem ile oturup muhabbet ettiler benimle şakalaştı her şey normaldi, geçiyordum uğradım dedi ki zaten hep gelirdi. İşe gidecekti saat 4.00 da iş başı yapıyormuş. Saat 3 geliyordu bizden çıktı, sarıldık gitti...

El salladım arkasından, her zamanki gibi...40 dk. Sonra telefonum çaldı, arayan teyzemdi. Uzandım uyumaya çalışıyordum aradığı esnada sonra ararım diye düşündüm... Uyumuşum... Babaannemin seslenmesiyle uyandım, ağlıyordu... Ne oldu babaanne dedim, annenler dedenlerdeymiş senide bekliyorlar teyzen kaza geçirmiş, öldü dedi... Öldü dedi öldü... Oysaki teyzem beni aramıştı, aramıştı beni... Koşa koşa soluğu dedemlerde aldım herkes ağlıyordu ben inanmıyordum, inanamıyordum...

İnsanın birkaç saat önce gördüğü teyzesi ölür mü ya, insanın sevdiği ölür mü diyordum... Ağlamaktan sesim kısıldı yine de inanmadım ilk saatlerde... Sonra inandım cenazesi kapının önüne gelince, ayrıntılar konuşulunca anladım ki insanın sevdiği ölürmüş... Keşke dedim keşke o telefonu açsaydım, belki son kezdi ama son kez de olsa sesini duysaydım, keşke son sözlerini duyabilseydim dedim...

İşte o gün keşke dedim, bir daha da dememek için çok mücadele ettim...

Çocuklarıma sarılırım ben saati yoktur, nedene gerek duymam... Eşime aşk dolu mesajlar atar hatta bazen uykusundan kaldırır hadi gel kahve yaptım, içelim derim, anneme ablama bir anda mesaj atar seni seviyorum yazarım, en yakın arkadaşıma özledim seni yazarım; beni özledin mi diye sorar o'na da söyletirim... Bazen evde öyle ev kıyafetlerimle otururken sürmek istediğim bir ruju sürer öyle saçma gezer dururum ortalıkta...

Bir yere giderken hangi kıyafetin içinde rahatsam; hangisi o anki ruh halime göre güzel gelmişse bana onu giyer giderim... Takmak istediğim her takıyı evde de olsam takarım...

Aramak istediğim kişiyi o an arar ve kim arasa açarım telefonumu; bir daha keşke dememek için...