Talat yatakta boylu boyuna uzanmış camdan dışarıyı izliyordu. Benim içeri dalmamla bütün odak noktasını bana çevirdi. "Bir tane poşet getirsene Talat." diyip hemen kaloriferin üstünde ki kıyafetlerimi katlamaya koyuldum. "Gidiyor musun?" diye sordu, "Evet, gitmem gerek işim var."

"Ne işi?"

"Dava."

"İyiymiş."

En son kıyafetimide katladığımda elinde ki poşeti bana doğru uzatan Talat'tan aceleyle poşeti alıp kıyafetlerimi içine koydum. "Görüşürüz Talat." diyip aceleye, tam çıkacaktım ki Talat kolumdan tuttu. Hafifçe arkama doğru döndürdüm kafamı, gözlerim gözleriyle buluşmuştu bile. "Noldu Talât?" diye sordum. "Özür dilerim İlke." derken sesinde garip bir duygu vardı, şuan bunun sırası değildi ama. "Affettim dersem bırakıcak mısın?" dedim aceleci bir ifadeyle, "Cık,"

"Niye, affettim diyorum işte affettim?"

"Hayır İlke, gerçekten affetmedin. Kalbinle affetmedin. Sadece sözlü olarak affettin."

"Nerden biliyorsun?"

Elimi aramızıda kaldırıp iki parmağıyla gözlerimi işaret etti, "Gözler yalan söylemez İlke, hele de senin gözlerin... Asla yalan söyleyemez."