Ben Nur Şadoğlu ve burası' da Şahoğlu konağı bu konağın tam on dört odası ve dört avlusu var . Başkaları için bir saray olabilir ama benim içinse bir altın kafes, ben burda doğdum ama bu konak hiçbir zaman benim yuvam olmadı.Ne dedemin torunu olabildim, ne de bu evin kızı . Macit dedem beni hiçbir zaman sevmedi.Ben bu konakta her zaman itip kakabilcekleri bir çocuktan başka birşey değildim.Hala da öyleyim.Bu yüzden hep annem'in anlatığı masaldaki kuş olıyım uzaklara uçuyim isterdim hep. ben bu konakta resmen anemin anlattığı kuş ' tan daha farklıydım uçmak iştediğim 'an hep kafese vurup kanatlarımı incitirdim ama bir gün o kafesin kapısı açıldığında uçucaktım . eğer uçamaz kanatlarımı kırıp düşersem ne kendimi ne de beni hapsedenleri asla affetmiyicektim bu kendime söylediğim ilk sözümdü .Çünkü ben yeri geldi işkence çektim yeri geldi vuruldum herkesin önünde dayak bile yedim ve ben onları çekerken hiç kimse bana yardım etmedi beni dedem'in elinden almadı . Bu yüzden kafasim açıldığı an uçup kendime verdiğim sözü tutup buraya bir daha gelmemek üzere gidicektim..