Şarkıyı dinleyince birkaç şey yazmak istedim, biraz da içimi dökmek... İnsan hayatı boyunca sanırım bir kez aşık oluyor. Kimler gelip geçiyor da, bir yanın hep O'nda kalıyor. 36 yaşındayım, 20 sene önce birine aşık oldum, 15 senedir hala kalbimde ince bir sızıdır kendisi.

Vazgeçmek zorunda kalıyorsun bazen. Sevdiğin kadının gözünde soğukluğu ve nefreti görmeye başladığında vazgeçmek zorunda kalıyorsun. Çünkü haklı olduğunu biliyorsun. Sensiz daha mutlu olacağını o an anlıyorsun. Ve bunu anladığın an her şeyin bittiğini de anlıyorsun.

Sonra...

O'ndan ve O'nu hatırlatacak her şeyden kaçmaya çalışıyorsun ama bir şeyler, bir şekilde O'nu hep hatırlatıyor. O yüzden 15 senedir, ne zaman konusu aşk olan bir sohbet geçse, ben hep sessiz kalırım.

Çünkü aşkına ram olmuş bir kalbe sahip olsam da, bu hikayedeki haksız oluşumun utangaçlığı ve aşık oluşumun verdiği hüznün bilmişliği oldu hep içimde.

Zaman geçiyor...
Unutmak istiyorsun, O'nu hatırlatacak her şeyden kurtulmak istiyorsun. Gözden ırak olan, gönülden de ırak olur derler ya, öyle de oluyor.
Unuttum sanıyorsun...

Ama gün geliyor, O'nun yürüdüğü sokaklarda yürüyor, radyoda ansızın O'nu hatırlatan bir şarkı çalıyor, ya da bir filmde, bir otogarda, bazen yediğin yemekte bile yine O'nu hatırlıyorsun.

Yine zaman geçiyor...
Tamam diyorsun, bu sefer unuttum diyorsun,
Sonra, herhangi bir şehrin, herhangi bir caddesinde O'nun gibi yürüyen, O'nun gibi bakan, O'nun gibi gülen birini görüyorsun.
Bütün unuttukların boşa gidiyor.

Emre Erdoğan