Bazen uzun bir yol gidersin.

Gittiğin o yolun hiçbir anlamı kalmaz.

Bütün çektiğin cefalar, yorgunluk üzerine kalır,

Sonra en çok kendine düşman olursun

Ömründe ki en büyük pişmanlığını

Kendi ellerinle yüreğine işlersin

Bir yanılgıdır geçip gider hayatından da

Sen bir türlü iyileştiremezsin

İçindeki kabuk tutmayan yaralarını

Kalp en ağır yükleri taşırmış derler

Kalp taşır da o ağır yükleri

Sen kalbini taşıyamazsın ki göğüs kafesinde

Nedendir yaşadığın herşey

Sanki iyi niyetli bir sözle

Teselli edilecekmiş gibi görünür herkese

Ve sen kendi içinde savaşırken tüm benliğinle

Kimsenin umurunda olmaz

Uykusuz geçirdiğin geceler

Kimse bilmez ki yüreğini parçalarken nasıl sabahlarsın

Gözlerin ağlamaktan kör olsa da

Kimse bilmez başına saplanan ağrıların sebebini

Bilmez işte Kendini bir türlü affedemeyişini

Gün gelir kendinle barışırsın da

İçinde kaybettiğin o yıllara ait sızının

Kor bir ateşle dağlanmış ukdesi kalır.