Oldu öldü deme der hayat insana; nefret ol der hayat insana, ilgili görün der hayat insana!... Kırk adım at der hayat, insana!...

Bakalım görelim aradaki arasını bilelim; inelim çıkalım nerede olduğumuzu bilelim, kim bilir ne zaman ortaya çıkacak gerçekler!... Ahlaki değer neticesinde bu halde ya dünya; nimet gör bil yeter, vicdan arama yerde göktedir belki!... Efelenme dünyası değil burası; ekmek kavgası zamanı, gül diyecek heyecan kalmadı galiba!... Ülkü ile hareket et yeterli bulunur bu zamanda; damla damla başaracağız herşeyi, ikna edilebilir mi zaman bilemedim!... Kendim için güvende olmalıyım yeterli bana; endişe dolu hayatta yaşayabilir miyim bilmem, niyetim bu anda kalabilmek diyordu karakter!...

Burada kalabilir miyim güvende miyim zamanda diyordu karakter; üstüme basıp geçme yar kişiler yeter bana diyordu karakter, liyakat ol isyankâr olma diyordu hayat ama!... Karakter yapabiliyor muydu belirsizdir; bulunamıyorum diyordu ama, artık öyle değil ülkü isteği var zamandan belki diyerek!... Limiti bu kadar olmamalı zamanının diyordu karakter; bugüne güzel uyarlanan özellikleri var hikayesinin, sağ olsun var olsun yazarın!... Yazmaya yaşatmaya yaşamaya devam etmeli; iyi ki okumuşum sizde okuyun alyayı,

alacağın mı vardı insanoğlundan hayatta!... Bu kadar acımasız oldun acaba; lazım olan lüzumsuz görünen biz insanoğlu muyduk acaba, hayat yetişemedik zamana yaşamayı beceremedik hayat neden!... Acılar bakış açısı getirir mi bize diyemedik neden dedi karakter; iyi ki yazmış yazarım iyi ki var sağolsun kalemi daim olsun,

rakı balık kadar gereksinimleri insani yan!... Ufuk görünür olmalı ruhunun rahat etmesi için; hisset herşeyi diye sana can verildi, umut unutmakla gelirse neler olur neler acaba!...