Selam yeni bölüm geldi. İyi okumalar .

Beni uyandığım odaya götürdü. Koltuğa oturdum. Dizlerimi kendime doğru çektim. Ağlamak istiyordum ama ağlayamıyordum. Çok garipti. Sanki gözlerim kurumuştu. Gözyaşlarım vardı ama akmıyorlardı. Bu benim için normaldi. Ben her ne kadar acı çekerem çekeyim, ne kadar üzülürsem üzüleyim ağlayamıyordum. Ağlama duyumu kaybetmiştim. Aslında uzun zaman olmuştu. Yaklaşık 10 yaşından beri ağlayamıyorum. Aslında bunun hakkında araştırma yaptım. Araştırmaların birin de çok ağır acılar yaşadığımızda bazı duygularımızı geçici olarak kaybedebileceğimiz ama bunun uzun süre geri gelmiyeceği yazıyordu. Açıkçası inanmak ile inanmamak arasında kaldım. Omuzumda bir el ile tedirgin oldum demiyeceğim. Reflekslerim iyi olduğu için omuzuma el dokunmadan o eli sertçe tuttum. "İyi misin ? " Soleil " Evet " Asi " Evet biraz garip olacak ama ağlıyabilisin bunda bir sakınca yok." " Ağlayamıyorum. " " Neden? " " İnsan bazı duygularını kaybedebilir veya ağlamay sevmiyebilir . " O çocuğun telefonu çaldı.

Asi- Tamam baba merak etme. Kendi keyfinize bakın. Biz iyiyiz.

Gülümsüyerek konuşuyordu. Ailesi iyiydi galiba. Ailesiyle arası iyi olan biri neden böyle olsun ki . Ben üzgün dinliyordum . Ailem gerçi aile diyemezdik. Ailenin içinde anne ve baba mutlu ve birlikte yaşar. Ama ben babasızım. Yani ailemiz iki kişilik değil. Bizim ailemizde Kumsal' da var. Üçümüzüz. Bana neyse bu konulara girmeyi sevmiyorum. Beni terk eden birini nasıl seveyim ki. Neysa işte. Neyse diyip geçmekten başka çare yok. Allah beni de bununla imtihan ediyor.

Baya kısa oldu ama ders çalışmam gerek . Byyyyyyyyyyy. :)