Semih

İçimdeki kötü his maçtan sonra bile dağılmamıştı. Kayserispor’a karşı galip gelmiştik ama sanki zaferin tadı yoktu. Hande'nin engelini hâlâ kaldırmamış olması içimi kemiriyordu. Kafamı toparlayıp soyunma odasında biraz sessiz kalmaya çalıştım ama dayanamadım, telefonumu elime aldım ve Hande'nin olmayan profil fotoğrafına bakarken "Ne kadar sürecek bu iş?" dedim kendi kendime.

Tam o sırada profil fotoğrafı geri geldi. Şaşkınlıkla ekrana baktım; Hande engeli kaldırmıştı! Bir an sevinçle dolup hemen arama tuşuna bastım, çalan her zil sesiyle içimdeki gerilim daha da artıyordu. En sonunda karşıdan bir kadın sesi geldi. Ama Hande değildi.

"Merhaba, Semih," dedi

Kaşlarımı çattım, bu kadın da kimdi? "Sen de kimsin?" kadın hemen cevapladı. "Ben Fatıma, Hande'nin yakın arkadaşıyım

"Tanıştığıma memnun oldum ama Hande nerede? Neden telefonu o açmadı?" dedim, kalbim hızla atmaya başladı.

Derin bir nefes aldı, sesi titriyordu. "Semih... Hande’nin annesi vefat etti. Hande çok fenalaştı, hastaneye kaldırdık."

O an dünyam başıma yıkıldı. Telefon elimde soğuklaştı, kelimeler boğazımda düğümlendi. "Ne? Ne diyorsun sen?"

Fatıma, sesi titreyerek devam etti. "Hemen gelmelisin. Hande’nin sana ihtiyacı var."