“Sevgili günlük bugün yine eşim ve çocuğuma manevi değeri yüksek bir hediye ile eve döndüm özellikle kızım çok mutlu, asla onun başka ellerde büyümesini istemiyorum, eşim bu aralar çok halsiz ve çok çabuk yorulduğundan bahsediyor korkmuyor değilim çünkü babasını kanserden kaybetmişti. Hemen hastane gözükmesi için randevu aldım bugün, neyse günlük gecen iyi olsun.”

Bu kelimeler İntihar etmeyi düşünen bir babanın sadece 1 ay önceki yazdığı bir günlük günlüğü korkuyor çünkü eşi kanser, korkuyor çünkü eğer eşini kaybederse kıza ortada kalacaktı.

Çok güzel bir işi var çok da başarılı bir Ceo yöneticisi neyse sizleri bu güzel insanın kötü hikayesi ile yalnız bırakmak istiyorum sizden istediğim ve anlamanız gereken



“İntihar bir çözüm yolu değildir sadece Pes etmenin daha kolay yoludur.”



Bugün eşim ile hastaneye gittik, korktuğum başıma gelmişti, eşim kanserdi ama erken teşhis koyulduğu için belki kurtulma şanşı vardı. Kızıma söylemedik çünkü annesini çok seviyor ve korkmasını hiç istemiyordum. Bir an önce, önceki hayatıma dönmek istiyordum çünkü bu olaylara alışkındım. Annemi ve babamı kaybetmiş biri olarak sevdiğim kişilerin gözümün önünde ölmesine artık dayanamıyorum.

Eşim artık daha fazla kötüleşiyor, artık yoğun bakımdan çıkamıyor, ve o an gelmişti. O nabzının sesini veren “dıt dıt dıt” sesleri bir anda sabitleşmiş ve uzun bir kulak çınlatan bir ses vermeye başlamıştı, doktorlar müdahale etmeye çalışıyor ama eşimin vücütu kabul etmiyor idi ve o an eşimin üzeri örtülmüştü cama yapışıp ölme diye ismini haykırıyordum, ağlıya ağlıya kızımın yanına gitmek zorunda kaldım bana ilk kelimesi “Annem nerde baba?” olmuştu sonra yüzüne baktım o minik boyunu kaldırıp sarıldım sessizce ağlıyordum açıklayamıyorum çünkü anlayamaz ölmek ne bilmez hayatın gerçekleri ile daha tanışmadı bilmiyorum bu mektup dan sonra belki bende bitirmek zorunda kalacağım zaten her şeyimi kaybettim eşimi, işimi, arkadaşlarımı, her şeyimi kaybetmiştim ve bide yetmez gibi ben hiç kaynanam kızımı elimden mahkeme zoruyla almıştı göstermiyordu yüzünü göremedim hiç bir zaman, önceden içinde cıvıl cıvıl ses olan evimde artık ölüm sessizliği ve önümde evdeki bütün ilaçlar , doğruyu söylemek gerekirse evet intihar ediyorum bu bir gerçek ama kendimi kesemem, kendimi asamazdım, korkarım ben. Zaten babam gözümün önünde önce annemi sonra kendini öldürdüğü için çok sorunlar çektim artık hiçbir şeyim kalmadığına göre kurtulma vaktim gelmiş demektir.”



Sonra ne oldu? diye sorarsanız eğer, önündeki bütün ilaçları içti hepsini ağzına attı ve yuttu, ardından gözlerini kapattı ve son kez eşinin adını söyleyerek “seni seviyorum” dedi.

Sizlere Yeniden demek istediğim şudur ki İntihar etmek sadece kendini mahrum etmektir, siz siz olun, derdinizi bilemem ama ne kadar derdin olursa olsun intihar etme, kendini biraz sevmelisin ki hayatta sana olan bütün sevgisi ile kollarını açsın sana kendine iyi bakman dilekleri ile