Evet buradaydık , ailemin katilinin evinde.Endişeliydim ama hiçbir zaman bunu dışa vuracak kadar aptal biri olmamıştım.O sırada bir ses düşüncelerimi böldü.

-Hazır mısın Hazal?

Bilmiyordum.Yüzleşmeye hazır mıydım ? Derin bir nefes aldım.

-Evet hazırım hadi yapalım şunu.Ne pahasına olursa olsun hemde.

DEATH

-Abi çok güçlü bir ekip gelicak ,tahminimce en güçlüleriyle karşılaşıcaz ne yapalım ?

-Destekleri yolla en güçlüleri içeri al.Silahlarınızı hazır tutun,ben vur deyince vuruyoruz.

-emredersiniz!

10 DAKİKA SONRA...

-kaç kişiler seyfi?

-abi iki kişiler ama tüm adamlarımız yerde durum vahim denebilecek kadar kötü.

-tamam şimdi- derken kapı açıldı ve onda kalp o gözleri gördüm... 10 yıl önceyle aynıydı resmen.Ama beni nasıl bulmuştu ,bu imkansızdı.

10 YIL ÖNCESİ

DEATH evet benim adım buydu, anlamı ölüm olan bir ad...artık 15yaşındaydım ve görevimi yerine getirme vaktim gelmişti, birini öldürmek...Babam hep ismimin hakkını vermem gerektiğini söylerdi ve beni de bu şekilde yetiştirmişti.ben bir ölüm makinesiydim.

-gel! Babam beni görünce gülümsedi.

-Otur bakalım oğlum.Görevin için hazır mısın?

korkuyordum hemde çok ama duygularımı iyi gizlerdim çünkü bana bu öğretilmişti.

-Hazırım baba, bu görevi lağıyıyla yerine getireceğime söz veriyorum!

babam elinde bir fotoğrafla yanıma geldi bu fotoğrafta kahvaltı eden bir aile vardı.Acaba amacıma ulaşırsam bende babamla kahvaltı yapabilir miyim diye düşünmeden edemedim.o anda gözüme 12 yaşlarında bir kız takıldı gökyüzü mavisi gözlerine bakınca İsmi ölüm olan birininde uğruna ölebileceği şeyler varmış diye düşündüm.O anda aklıma dank etti , o kıza birşey olacak mıydı? canı yanar mıydı ?

-Dayanamayıp onların canı acıyacak mı baba ,dedim.

Babamın dedikleri aklımdan hiç çıkmadı,

onlar yaşarken ölmüşler evlat canları acımaz.