(…)

Jeongin’in anlatımıyla

Minho numarayı girdikten sonra Yoongi’ye vermişti telefonu. Telefon hemen açılmıştı. Karşıdaki kadının ağlayan sesini biz bile duyuyorduk. Yoongi odadan çıkmıştı. Neden bizim yanımızda konuşmamıştı ki? O çıktıktan sonra içeriye inanılmaz neşeli ve güler yüzlü başka bir polis daha girmişti.

-Merhaba çocuklar ben Hoseok, az önce giden suratsızın kardeşiyim, dedi mutlu bir sesle. Bizden ise en ufak bir tepki bile çıkmamıştı. Umursamamıştı ama hala gülüyordu. Neşesini kıskanmıştım doğrusu. Keşke bende böyle gülebilsem.

Bu sırada komiser yoongi içeri girmişti. Elindeki telefon hala açıktı.

-Minho ailenle konuşmak ister misin, diye sordu. Minho başını sallayarak telefonu almıştı. Komiser Hoseok dışarı çıkmıştı bile. Minho telefonla konuşurken gözleri dolmaya başlamıştı. Kısaca bize anlattıklarını anlatıyordu ama annesinin sesi bize gelmiyordu.

Yoongi artık telefonu istediğinde telefonu vermiş ve elleriyle yüzünü kapatıp ağlamaya başlamıştı.

Yanına gittim ve sıkıca sarıldım ona. O da bana sarılmıştı. Elleri soğuktu, fazlasıyla soğuk. Omzumda ağlarken bende onunla birlikte ağlıyordum. Hemşire gelip Minho’nun dinlenmesi gerektiğini söyleyene kadar öylece kaldık.

Kızarmış gözleriyle o uyurken ben ise Hyunjin’e dayanmış başımın ağrısını dindirmeye çalışıyordum. Chan hyung ve seungmin’in ısrarlarıyla biraz yemek de yemiştim ama midem bulanıyordu. Uyumak istiyordum.

...

aşşırıı özel birisi istediği içn yazılmıştır.

kısa oluyo ama ben anca bu kadar yazabiliyorum

biraz fazla acemiyim de

nys

öpüldünüzzz<3