(...)

Minho'dan

Korkuyordum. Ben sadece korkuyordum. Kendim için değil onlar için korkuyordum. Ve ne yapacağımı bilmiyordum. Felix, beni ailemden koparmıştı. Beni yıllarca onlardan ayırmıştı. Biz üçümüz şu anda ölüm döşeğindeydik. Kimseye bir şey olmasın istiyordum. Ama sanırım bunun ihtimali yoktu. Abimler şu anda buraya geliyorlardı biliyordum. Aslında gelmelerini istemiyordum. Yoksa onlar da ölecekti. Kameraları açmıştı. Biz onları göremesek de onlar bizi görüyordu.

-Evet, sorumu soruyorum. Düşünmek için ise 10 dakikanız var, dedi. İçlerinde kimi öldüreyim. Cidden çok çelişkili bir soruydu. Cevap verebilmeleri için bence 1-2 saat lazımdı. Ama onlar sessiz kalmayı tercih etti sanırım düşünüyorlardı. Onları tanımıyordum. Bu gibi anlarda ne yapacaklarını bilmiyordum.

O sırada hiç beklemediğim bir şey oldu. Dışarıdan gelen bir kurşun Felix'in tam karnına isabet etti. Silahın sesiyle üçümüzde çığlık atmıştık. Nereden çıkmıştı şimdi bu? Yoksa...

-Minho

-A-abi. Evet gelmişlerdi. Bizi kurtarmışlardı. Changbin hyung yanıma geldi, ellerimi ve ayaklarımı çözdü. Sonra sımsıkı sarıldım ona. Diğerleri de iyiydi. Felix ise yerde acı çekiyordu. Yanına gittim. Yılların acısını çıkarmak istedim, dakikalarca acımadan vurdum ona. Her yerinden kan gelmeye başlamıştı. Han'ın elindeki silahı aldım. Karnından defalarca acımadan vurdum. Rahatlamıştım. Ailemin intikamını almıştım. O ise acı bir şekilde ölmüştü. Peki, ben üzülmüş müydüm? Tabii ki hayır.

1 YIL SONRA

Felix öldükten sonra kendimize bir hayat kurmuştuk. Biz artık çok mutluydu. Korkmamız, saklanmamız gereken kimse kalmamıştı. Büyük bir ev tutmuş orada hep birlikte yaşıyorduk. Biz bunu hak etmiştik. BİZ BU MUTLU HAYATI SONUNA KADAR HAK ETMİŞTİK

...

eveetttt bu da bitti

yalnız bu war dan uzun oldu ya ama olsun.

sonuç olarak bitttiiiii

ı love you prenses<3