2.BÖLÜM UMUT

Her ne kadar birbirimizi yıllarca görmesek bile ben senin kokunu herkesten daha iyi bilirim.

"Kızım hadi kahvaltıya" bugün haftasonu olduğu için okul yoktu. Saat şuan 10.45 ti. Ve annem kahvaltı hazırlamış beni çağırıyordu.

"Geliyorum anne" lavaboya girip elimi yüzümü yıkadıktan sonra aşağı indim.

"Babam la bu aralar hiç denk gelmiyoruz. Onu özlemedim değil"Bu zamanlar babamı hiç göremiyordum. Babam polisti ve her zaman ben uyuduktan sonra geliyordu. Sabahları da çok yorgun olduğu için uyandırmıyordum.

" Oda bunun farkında olduğu için sana mektup bırakmış fıstığım"

"Mektup mu hani nerde" heyecanla etrafa bakınırken annem mektubu bana uzattı

"Al bakalım aç sesli oku bende merak ettim şimdi"

"Tamam anne başlıyorum"

Sevgili Kızım

"Sevgili Kızım ilk öncelikle bu mektubu okuduğunda sakın üzüleyim ve ağlayayım deme her vedanın mutlu bir sonu vardır evet bu bir ayrılık, veda mektubu polis olduğum için 4 yıllık bir görev bana çıktı bu yüzden burdan ayrılmak zorundayım. seni çok seviyorum kızım annen sana emanet ikinizde benim biricik prensesimsiniz muhtemelen bu mektubu okuduğunuzda ben çoktan yolda olumuş olacağım. İmkan olduğu her zaman size telefondan ulaşmaya çalışacağım.

Hoşçakalın :)

​​​​​​Ne annemin ne de benim gözyaşlarım duruyordu küçüklüğümden beri dimdik arkamda duran babam şimdi bir kağıda birşeyler yazmış beni terk etmek zorunda olduğunu söylüyordu.

Güçlükle annem yavaşça doğruldu ve telefonunu getirdi aramaya başladık. Ne benimkini açıyordu ne anneminkini gerçektende terk etmişti.

Kendimi biraz daha toparladıktan sonra dışarı çıkıp biraz yürüyüş yaptım. Tam o anda onun kokusuna benzer bir koku vardı etrafta biraz daha kokladım evet bu onun kokusunu andırıyordu. Acaba burda benimlemiydi. Ne aptal bir kızım eğer seni sevseydi 2 yıl önce seni terk edermiydi. Sanırım bir piskologdan randevu almam lazım kokusu hâlâ geliyordu.

​Düşüncelerimden sıyrılıp Açelya ile Defneyi aradım. Zor zamanlarımızda hep birbirinizin yanında olmuştuk. Küçükken onlarla komşuyduk bu arkadaşlık küçüklükten beri geliyordu. O zamandan sonra birbirimize söz vermiştik birbirimizi bırakmayacaktık. Kime ne olursa o acı sanki ondada olmuş gibi hissiyat veriyordu.

Birlikte bir parkın bank ında oturup bu konu hakkında konuşuyorduk. Bir süre sonra annemi hatırladım en yıkılacak kişi oydu şimdi onun yanında olmak yerine burada arkadaşlarımla dertleşiyordum.

"Kızlar çabuk bizim eve uçuyoruz annemi tamamen unutmuşum '

"Esin abla şimdi mahvolmuştur hızlı olun" dedi Defne

Eve vardığımızda annemin koltukta dalgın dalgın oturduğunu gördük.

~~~~

"Hadi bakalım yat kızım" annemin solgun yüzü ve kısık sesiyle yatağıma doğru yürüdüm. Bir süre sonra zaten uykuya dalmıştım bile.