Sahne 2: Mağarada Akşam Vakti

Gün batımıyla birlikte, Osman Bey ve Bala Hatun, avlarını taşıyarak bir mağaraya gelirler. Mağara, dışarıdan gelen hafif bir ışıkla aydınlanmaktadır. Osman Bala'ya yemeği hazırlamasında yardım eder. Ateş yakarlar ve avlarını pişirmeye başlarlar. Ateşin etrafında oturup yorgunluklarını atarken, gözlerinde o tanıdık aşk parıltısı vardır.

Osman Bey: (Ateşe bakarak) Hatırlar mısın Bala, yıllar yılı önce bir çift ceylan gözü gördüğüm, görüp de tutulduğum yerdi bu topraklar. Bu sefer seninle düştük bir ceylanın peşine. Bize bu günleri yaşatan ; beni sana, seni bana kavuşturan Rabbime hamdolsun.

Bala Hatun: (Gözleri dolar) Kara gözlerin düşürdü sevdanı yüreğime Osman'ım. O bakışlarının ardında yatan merhamete aşık oldum ben. Sen gibi bir yiğidi bana nasip eden Rabbime hamdolsun.

Osman Bey, Bala Hatun’un elini tutar ve gözlerinin içine bakar. Onu yanağından öper.

Osman Bey: (Yumuşak bir sesle) Bala'm, sen benim dilimin duası, gönlümün sultanı, bana bu dünyada cenneti yaşatan zümrüdünkamsın.

Osman Bala'yı öper, ikisi de birbirine sarılır ve ateşin sıcaklığıyla birlikte, ateşi seyretmeye koyulurlar.