Ne saçmalıyordu. Hayır! Ölemezdim. Daha çok gençtim. Hayır! Yerde yatan bedenin yüzü solmuştu. Korku her yanımı sarmıştı. Birden zaman hızla aktı. Bedenim çoktan zerresi kalmayacak şekilde yok olmuştu. Sanki birer anıydı her şey. Hiç var olmamış gibiydim. Zaman kavramı neydi ? Böyle bir şey mi? Çıldıracağım! Çıldıracağım! Şimdi cam fanus içinde bir balık gibiydim. Araf mıydı? Hareketim yoktu. Sanki ceza çekiyordum. Ağır. Bu çaresizlik kalbimi ele geçirmişti. Evet artık dünyada değildim. Ölmüş gitmiştim. İzimi hatırlayacak bir ailem bile kalmamıştı. Ne üzücü Azna! Hayat bir basamak gibi. Teker teker çıktın ve bitti.

...

Kadın elini bana uzattı. Hoş geldin. Gerçek benliğine hoş geldin! Sonunda varlığınla beni onurlandırdın Azna. Sonunda!

_Sen kimsin?

_Neden bana tıpatıp benziyorsun?

_Ovv! Güzel bir başlangıç sorusu oldu. Sen bensin ben de senin. Bu kadar basit aslında. Her şeyi gereğinden fazla düşünmeye ve kurcalamaya gerek yok. Aklını ve kalbini düzgün kullanırsan anlaman gayet kolay Azna.

_Adın ne senin?

_Bak! İşte bana böyle sorularla gel. Ben senim demiştim. Ben Azna Han. Sen benim insan halimsin. Benim bütününden oluştun. Ve dünyaya bir imtihan aracı olarak gönderildin. Her şey kader kitabına göre yazılan bir tiyatro. Düşün ve anla.

_Sence de haklı değil miyim ? Haaa!

Her şey mantıklı geliyordu.

_Peki neden ben ha? Seni lanet olası. Neden? Hiçbir şey düzeninde gitmedi benim için. Hep bir umut peşindeydim. Şimdi de bir makineymisim gibi her şeyi anlatıyorsun.

_Ne trajikomik!

_Kendine gel! Seni zavallı şey haddini bil! Sen sadece bana ait ezik bir böceksin! Sessiz kalınca seni alttan alacağımı mı düşündün?

Çok çekişmeliydi. Bu kadın insanı çileden çıkarırdı. Ama şunu unutuyordu. Ben eti kolayca çiğnenecek türden biri değildim. Beni kolaylıkla yıldıramazdı.

_Seni yer altına götürmeye geldim. Vakti geldi. Daha fazla beklemenin manası yok. Benimle ge

liyorsun. Hadi! Düş peşime!