Ancak değer deymez Yeşim ondan uzaklaştı.
“Nasıl becerdiniz acaba. Tamam biliyorum siz kardeşsiniz her şeye kavga edebilirsiniz ama yinede sorayım ben” “Boşver Yeşim. Önemli değil” Kağan bir anda atıldı. “Alp, onun için dayak yediğin kıza neden doğruyu söylemiyorsun? Hem neden ona önemli değil diyorsun onun için dayak yedin. Yoksa o senin için değerli değil mi?” Alp susup Yeşim’e döndü. “Sen onu yok say. Kıskandıya seni benden ondan böyle saçma sapan konuşuyor” tam bu anda araba firene bastı. Yeşim kafasını koltuğa vuracakken Alp, elini başına koydu ve Yeşim’i tuttu. Yeşim, nefes nefese Alp’e baktı. Alp ona gülümsedi.
“Özür dilerim efendim kedi geçiyordu” dedi şoför. “Özür falan dileme!” “Alp sen geç direksiyona” “Hayır ben araba kullanmayı on yıl önce bıraktım.” “Geç dedim!” Yeşim Alp’e baktı. “Geçebilirsin Alp” kolunu indirirken eli Alp’in karnının sağına geldi. Alp, acıyla inledi. Yeşim, “Alp! İyi misin!” “Aç oranı” “Ne?” “Dirseğin geldiği yeri aç” “Ya canım bile acımıyor ki. Hem kasım ya dirseğin sert gelince acıdı” “O yüzden bu kadar bağırdın değil mi?” “Aç dedim Alp” Alp korkuyla gözlerini kapatıp dudaklarını ıslattı. Alp gömleğinin yarısının düğmesini açtığında Yeşim eli kadar olan morluğu fark etti. “Bu ne Alp!” “Bak gerçekten bir şeyim yok.” “Bu şimdi olamaz… Biri daha vurmuş olmalı daha önce” Alp gözlerini kaçırarak ensesini sıvazladı. “Alp, biri daha sana vurmuş” Kağan onlara döndü. “Sen nerden biliyorsun?” “Ben üç yıl tıp okudum. Sonra bıraktım okumayı” “Eminsin değil mi onun başka birinin de dövdüğüne. Aslında ben orasına hiç vurmadım.” “Eminim. Siz ortalama on ya da on beş dakika önce kavga ettiniz. Ama bu kadar morarmaz yeni bir yaraysa.”
“Bak Alp. Tamam iyi güzel kavga ettik ama bunu ben yapmadım. Bunu kim yaptı?” “Ben kapı koluna çarptım o” “Alp bunu kapı kolu yapmaz. Biri yapmış bunu” “Ya kimse yapmadı diyorum” “Alp inadı kes artık” Alp yutkundu. Gözlerini kaçırarak dudaklarını araladı. “Ba…Babam” Kağan’ın gözleri büyüdü. “Babam mı?” “Babam.” “NE DEMEK BABAM ALP! HANİ ONLA GÖRÜŞMÜYORDUN?” “Bak Kağan o olay öyle değil” “NE DEMEK DEĞİL! O ADAM PİSLİK HERİİN TEKİ SEN ONUNLA HALA NASIL HALA GÖRÜŞÜYORSUN! O ADAMIN HEPİMİZE YAPTIĞI ORTADA ALP!” “Kağan dinle” “NEYİ DİNLEYİM! BUNUN BİR AÇIKLAMASI OLAMAZ! NE ÇABUK UNUTTUN!” Yeşim olayı anlamaya çalışarak araya karıştı. “Neyi çabuk unuttu?” “BABAMIN ANNEME SİNİRLENİP ALP’İ BIÇAKLAYIP SONRA KUTUYLA DİRİ DİRİ GÖMMESİNİ!” “ANNEM OLMASAYDI BU ŞUAN GEBERİP GİTMİŞTİ!” Kağan’ın da Alp’in de gözlerinden süzülen yaşlar hızlandı. Tıpkı bir kuğ gibi ölmüştü anneleri. Ya da öldürülmüştü. Kuğlar da eşleri ölünce en tepeye uçup oradan aşağı atlayarak intihar ederlerdi…Ama bu sefer farklıydı.
Anneleri babalarına olan aşkından ölmüştü. Aslında öldürülmüştü. Çünkü Erdem Bey onu evden atmıştı oğlunu oradan çıkarıp kurtardığı için. Anneleri Amine ise eşini kaybetmeye dayanamayarak depresyona girip kendini asarak intihar etmişti.
