Anlatıcı Sırası: Hasatçılardan İlron

Yüzyıllardır süren insanlar ve insansılar arasındaki amansız çatışmalar, Gece Yaratıkları’nın yıkıcı doğasıyla bir anda anlamını yitirmişti. Artık önlerinde, her iki tarafın nefretini de gölgede bırakan, sadece ölüm getiren değil, aynı zamanda varlığıyla her şeyi tüketen bir düşman vardı. Gece Yaratıkları, kara bir felaket gibi Mâar'ın dört bir yanına yayılan, saf yıkımın ete kemiğe bürünmüş haliydi. Onların varlığı, sadece fiziksel bir tehdit değil, tüm canlıların ruhlarını esir alan bir umutsuzluk fırtınasıydı.

Bu yaratıklar öyle bir korku yayıyordu ki, Mâar’ın ilahları dahi onların önünde titriyordu. Göğün ve yerin efendileri olan bu tanrılar, geçmişte kimsenin sorgulamaya cesaret edemediği güçlerini seferber etti. Ancak ilahi kudretin ışığı, yaratıkların üzerindeki karanlığı delmekte acizdi. Bu yaratıklar, varoluşun temellerine meydan okuyan bir bilmeceydi. Gece Yaratıkları, tanrıların gücünü bile aşan, gölgelerin içinden doğmuş ve varlığın temelini kurutan bir felaketti; yaşamı, eriyen bir mum ışığı gibi yavaşça ve kaçınılmaz bir şekilde tüketiyorlardı.

İnsanlar, bir zamanlar en büyük düşmanları olan insansılardan yardım istemek zorunda kalmıştı. Ancak geçmişin öfke ve kininin gölgesi, böyle bir birliği neredeyse imkânsız kılıyordu. İnsansılar, önce bu çağrıyı alaycı bir sessizlikle karşıladılar. Lakin her halk, bu yeni tehdidin kendi varlıklarını da tehlikeye attığının farkındaydı. İşte bu bilinç, sonunda Üçlü İttifak’ı doğurdu.

Üçlü İttifak, farklı dünyaların çelişkilerinden doğmuş bir birlikti. Gökyüzünün esintilerini ve ışıklarını emen, uzun boylu, zarif Lystarlar, rüzgârın yol göstericiliğine inanır, her savaşta havanın enerjisini kullanırlardı. Kemik gibi beyaz saçları ve gözlerinde dans eden solgun ışıklarla, sanki başka bir boyuttan kopup gelmiş gibiydiler. Karşılarında ise Zhunatlar, yeraltının devasa ağlarını koruyan, kaslı, kül rengi devlerdi. Güçlü gövdeleri ve çatlamış taşlara benzeyen ciltleri, onların topraktan geldiklerini her adımda ilan ediyordu. Son olarak Kirehnlar, denizin enginliğini içinde barındıran insan benzeri bir halktı. İnci beyazı tenleri ve zarif yüzgeçleriyle, suyun her daim yanlarında olduğunu hissettiriyorlardı. Bu üç halk, kendi yaşam alanlarını savunmak için bir araya gelmişti.

Üçlü İttifak’ın amacı, insanlara yardım etmek değil, kendi halklarını ve yaşamlarını Gece Yaratıkları'nın pençesinden kurtarmaktı. Ortak bir mücadele, tamamen hayatta kalma güdüsüyle şekillenmişti. Zhunatlar, Lystarlar ve Kirehnlar, doğuya doğru yola koyuldu. Bu yolculuk, altı ay boyunca bitmek bilmeyen tehlikelerle dolu bir sınavdı. Ancak hem bireysel yetenekleri hem de birbirlerine duydukları zorunlu güven sayesinde Doğu Hisarı'na ulaşmayı başardılar.

Hisara vardıklarında gördükleri manzara, geride bıraktıkları tüm zorluklardan daha ürkütücüydü. Bir zamanlar büyük ordulara ev sahipliği yapan bu kale, artık sadece bir avuç insan ve tanrı kalıntısına sığınak olmuştu. Düzen namına hiçbir şey kalmamış, umut tükenmişti. İnsanlar birer hayalet gibi, sessiz ve hareketsiz bekliyorlardı; sanki ölümü, kaçınılmaz bir ziyaretçi olarak kabullenmişlerdi.

Üçlü İttifak’ın gelişi, bu bekleyişi kısa bir süre için bozdu. İnsanlar, onların heybetli ordularını korkuyla izledi. Ancak ittifakın, Gece Yaratıkları'na karşı savaşma niyeti açıklandığında, bu korku yerini kırılgan bir umut ışığına bıraktı. Ne yazık ki, o ışık da hızla söndü. Çünkü gece hızla yaklaşıyordu ve herkes, bu kez sonlarının geleceğini biliyordu.

Güneş battığında, karanlığın içinden önce derin bir inilti, ardından kemiklerin çatırdamasını andıran bir ses yükseldi. Zemin hafifçe titredi, ardından bu titreşim hızla yayılarak tüm hisarı sarstı. Ancak beklenenin aksine yaratıklar yerden yükselmedi. Kale duvarlarının eteklerinde, önce siyah bir sis belirdi, ardından bu sis yoğunlaşıp katılaşarak ağır, akışkan bir sıvıya dönüştü. Bu sıvı, bilinçli bir varlık gibi hareket ediyor, duvarlara tırmanıp her boşluğu dolduruyordu. Birkaç saniye sonra, sıvının içinde şekillenmeye başlayan karaltılar, karanlığın kendisini ete kemiğe bürümüş gibi görünüyordu.

Bu şekiller, önce belirsiz gölgeler olarak ortaya çıktı, ama anbean daha net, daha korkutucu bir hal aldılar. İskeletimsi uzuvlar, devasa pençeler ve boşlukları yutan siyah göz çukurları belirginleşti. Onların oluşturduğu ses, bir çığlık gibi yankılanıyor ve hisarın her köşesine dehşet yayıyordu. Dakikalar içinde, binlerce yaratık ortaya çıkmıştı ve bu yaratıkların varlığı, yalnızca çevreyi değil, insanların yüreklerini de ağır bir karanlıkla kuşatıyordu.

Zhunatların kalın zırhları, Lystarların rüzgârı şekillendiren büyüleri ve Kirehnların suyla dans eden silahları birleşmişti. Ancak bu müthiş güçler dahi Gece Yaratıkları'nın ezici karanlığının karşısında yok oluyordu. Savaş başlamıştı, ama bu bir savaştan çok, koca bir halkın nefes nefese kaldığı bir katliamdı. Her saldırı, bir umut kıvılcımını daha söndürüyordu.

Saatler değil, dakikalar içinde direniş kırıldı. Hisarın duvarlarına yaslanmış kalanlar, birbirlerinin yüzüne bakmaya bile cesaret edemiyordu. Ölüme hazırlanan bu yürekler, sessizce bir mucize için dua ediyordu.

Ve işte o anda, gökyüzünde yankılanan uğultuların içinden mor bir ışık belirdi. İlk başta bir yanılsama gibi göründü; titrek, zayıf bir parıltı. Ancak saniyeler içinde ışığın gücü arttı, çevresindeki karanlığı delip geçerek geniş bir alanı aydınlatmaya başladı. Yaratıkların hareketlerinde bir duraksama oldu; sanki görünmez bir güç, onları yerlerine çivilemişti. Işık güçlendikçe, yaratıkların gölgeleri kısaldı ve hareketleri giderek daha sınırlı hale geldi.

Mor ışığın ortasında, belirsiz bir silüet şekillenmeye başladı. Silüet, önce bir hayal gibi belirsizdi; ancak hızla yeryüzüne indi ve katliamın tam ortasında durdu. Tüm gözler, karşılarında duran bu olağanüstü varlığa kilitlendi. Uzun, mor saçları, ışığın etkisiyle dalgalanıyor, her hareketi bir melodi gibi havayı dolduruyordu. Saçlarının altındaki kulaklar, sanki gökyüzüne işlenmiş siyah bir mürekkep gibi belirgin ve anlam yüklüydü.

Vücudu, hem zarif hem de tehditkâr bir dengeyle kusursuz bir orantıya sahipti. Yüz hatları, ince bir sanatçının elinden çıkmış gibi detaylıydı: zarif bir burun, kemerli ve uzun kaşlar, hafif çukur gözler... Bu gözler, açıldığında koyu fuşya bir toz bulutunu serbest bırakıyor, çevreyi bu tuhaf ışığın altında daha da mistik bir hale sokuyordu. Gözbebeklerinin derin şarap kızılı rengi, bakanların içini ürperten bir büyüleyiciliğe sahipti; her bakışta korku ve hayranlık hissettiriyordu.

Teninin buğday rengi, pürüzsüzlüğüyle göz alıcıydı; varlığı, dokunulamayacak kadar kutsal ve uzak bir arzu uyandırıyordu. Işık ve karanlık arasında duran bu figür, kaosun ortasında hem bir yıkımın hem de bir kurtuluşun habercisi gibiydi. Üzerinde, uçuşan ve sürekli hareket halinde olan, gölgelerle ışık oyunları yaratan ince bir elbise vardı. Kumaş, bedenini nazikçe sararken, her adımında etrafına hafif bir rüzgar ve ışık dalgası yayıyordu. Eteği yere kadar uzanıyordu, ancak derin yırtmaçları hareket ettikçe bacaklarını zarifçe ortaya çıkarıyordu. Bu etki, onun bir yandan ölümlülerin hayranlıkla bakacağı kadar çekici, diğer yandan ulaşılmaz ve tanrısal olduğunu hissettiriyordu.

Göğsünü ve omuzlarını örten transparan, ince dokulu bir kumaş, üstüne işlenmiş yıldız ve spiral motiflerle tanrısal bir hava katıyordu. Kumaşın her bir dokusu, figürün güç ve otoritesini simgeliyor gibiydi. Açıkta kalan bölgeler ise ışığın altında pürüzsüz ve kusursuz görünüyordu; bedeninin her detayı, yaşayan bir sanat eseri gibi izleyenleri büyülüyordu.

Çıplak ayak bileklerinin çevresinde, sürekli hareket eden mor halkalar zarif bir şekilde dönüyor, figürün her adımını bir seremoniye çeviriyordu. Zarif adımlarıyla katliam alanına doğru ilerledi. Gözleri, yerde yatan cesetlerden yanan göğe kadar her detayı soğukkanlı bir şekilde taradı. Tanrıların ve tanrıçaların çaresizlik içindeki bakışları, figürün varlığının ağırlığını taşıyamıyormuş gibi görünüyor, her biri farkında olmadan geri çekiliyordu. Kısa bir incelemenin ardından, gözleri kısıldı ve yüzüne hafif ama belirgin bir küçümseme yerleşti. Dudaklarının kenarı, alaycı bir gülümsemeyle kıvrıldı.

Mor ışık, geceyi gündüze çeviren bir büyü gibi tüm sahneyi aydınlatıyordu. Gece Yaratıkları'nın kabukları ve yüzeyleri, bu ışık altında fosforlu bir parıltıya bürünüyor, çevrelerine karanlık ve tehditkâr bir aura yayıyordu. Kurtarıcının her adımı, yere düşen ve genişleyen mor ışık halkaları yaratıyordu. Bu halkalar, etrafındaki havayı hafifçe titreştiriyor, dokunduğu her şeyde görünmez bir yankı bırakıyordu. Yayılan bu titreşim, yaşayan tüm varlıkların bedenlerinde bir ürperti oluşturuyor, tüylerini diken diken ediyordu. İnsanlar ve insansılar, bu olağanüstü sahneyi gözleriyle izlerken, yüreklerinde korku ve hayranlık arasında gidip gelen yoğun bir duygu karmaşası hissediyorlardı.

Kurtarıcı, tanrıların ve tanrıçaların karşısında durduğunda, etrafındaki enerji öylesine yoğunlaştı ki neredeyse gözle görülür bir forma büründü. Mor ışık, onun çevresinde ritmik bir dans sergiliyor, her kıvrımı, ona duyulan saygıyı ve korkuyu artırıyordu. Gece Yaratıkları'nın korkutucu varlıkları bile bu yeni gelenin yaydığı gücün karşısında duraksadı. Bu figür, tanrıların bile aşina olmadığı, bambaşka bir enerjinin temsilcisiydi. Tanrıların yüzlerindeki çaresizlik, bu gücün onlarınkinden daha üstün olduğunu kabullenmenin sessiz bir itirafı gibiydi.

Kurtarıcı, mor ışık halkaları arasında zarif bir şekilde hareket ederken, her canlı onun en ufak hareketini bile dikkatle izliyordu. Savaşın ve kaosun tam ortasında, bu gizemli figür hem bir korku kaynağı hem de sönmekte olan umutların yeniden canlanışıydı. Gökyüzünü dolduran mor ışığın merkezinde, bu varlık, Mâar'ın kaderini değiştirmek için gelmiş bir elçi gibi parlıyordu.