Aşk parelerim

Tarih köşemiz

Kalbim çok acıdı.

En son kalbim babamın trafik kazası geçirip hayatını kaybettiğini öğrendiğim gün bu kadar acımıştı.

İnsan kaç yaşında alışır ki bir babanın yokluğuna?

Ben en çok sevdiğim insanları önemser onlar ne isterse onu yapardım ve ben kendimi pek sevmez önemsemezdim.

Abim, gerçekten onu çok seviyordum hem de o kadar çok seviyordum ki. Bana babamın yokluğunu hiç aratmadı hep bir yanım boş tu ama abim doldurdu.

Annem, tüm zorluklara rağmen ayakta durup bizi büyüttü hastane de hemşire olarak çalışıyordu abim lise son sınıf ben ise 11. sınıf öğrencisiyim.

Bunlardan biri de hayallerimdeki meslekti ben dört yaşımdan beri savcı olmak istiyordum inşallah da olacaktım. Babam gibi onurlu başı hep dik olan bir savcı. İnsanlar adımı duyduklarında saygıyla ayağa kalkacak önümde ceketlerinin düğmelerini ilikleyeceklerdi.

sevdiğim çocuk ve en yakın arkadaşım Didem de vardı.

Yağız a onu gördüğüm günden beri aşıktım. Ama işte başlarda yemediği için abim fark etmesin diye içimde yaşadım aşkımı. Abim kızmadı bunu biliyorum ama söyleyemedim işte. Bende pek emin değildim ya aşk değilse ben yanılıyorsam.

Sonra Didem fark etti. Yani dört yıldır deli gibi aşığım. Ve evet Abimle aynı sınıfta of ne kadar kötü sınıfına gitsem yüzüne iki saniye bile bakamıyorum abim malı yüzünden.

"Kuzum bir şey mi oldu gözlerin dolu dolu" Didem in sesi ile kendime geldim.

Seviyordu işte onu olamazdık biz haklıydı kızlar. "Siz" dedim gözlerimden bir damla yaş düştü hem sildim. "haklısınız hem de çok haklı olmaz bizden" Didem hemen anladı bir şey olduğunu "ya niye öyle diyorsun kuzum niye olmasın"

Kendimi sakinleştirdim çünkü abim öğrenirse ağladığımı ne olduğunu sorardı ben ona yalan söyleyemezdim ama gerçeği de söylersem kırılırdı daha önce söylemediğim için.

"Eve gidiyorum ben" dedim ve hızla sınıftan çıktım. Abime kısa bir mesaj yazıp okuldan ayrıldım.

Mesaj*dersim boş eve geçiyorum basım ağrıyor

Otobüslerin olduğu durağa geldim. O da oradaydı ağladığımı fark etti mi acaba. "Gökçe ne oldu" görmüştü ağladığımı abime söylermiydi.

"Bişi olmadı yağız abi" abi demek her gün daha çok canımı yakıyordu. "Emin misin abin nerde" abimi ne yapacaksın ya "aramamı ister misin" ne! "Yok gerek yok sadece başım çok ağrıyor çekilmeyecek kadar hemde" başını belli belirsiz salladı.

"Eline ne oldu" ben çok iyi bir oyuncuyum size bunu söylemiş miydim. "Ne olmuş" dedi eline baktı yarayı kastettiğimi anladı "ha kahve yapayım derken kaynar su elime döküldü" diye açıkladı "geçmiş olsun abi" gözlerine bakmamaya o kadar dikkat ediyordum ki. "Sağol" dedi kısaca.

Daha fazla konuşmak istemiyordum şükür ki binmem gereken minibüs hızla durağa geldi. Veda edip minibüs e bindim bir an önce eve gidip uyumak istiyordum.

Benim de kendimi hayattan soyutlama yöntemim buydu uyumak.

Bir insan saatlerce uyumayı istiyorsa vardır canını yakan.

Vardır bir sebebi.

Belki de öyle bir sebeptir ki anıları bir bir dolduruyor dur kalbine ama o kalp o anıları hatırlamak istemiyordur.

Nasılsınız meleklerimm🧚

Sizce bölüm nasıl dı?

Gelecek bölüm de görüşmek üzere 💞