Gün geçtikçe içimde bir rahatsızlık duygusu belirmeye başlıyordu. Ya da hiç seçim yapmasam hayatım daha da iyi gidebilirdi bence. Sanki bende bulunmaz hint kumaşıyım. İki şık arasında kalıp birini seçmek. Bunlar egolu kızların yapacağı şeylerden. Yani bana göre değil...

Birisi daha yakınımdayken bana uzak geliyor,diğeri ise farklı şubelerde,yani uzakta olmasına rağmen dibimdeymiş gibi. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum...

Belkide bu durumu en yakın arkadaşım Beyza'ya anlatmam bana iyi gelebilirdi. Okul çıkışı Beyza'ya durumu anlatmak üzere ona biraz beklemesi gerektiğini söyledim. Olumlu karşılamasına çok sevindim. Herkes çıkmak üzere iken Onur son anda arkasını dönüp bana baktı. Yüzünde üzüntüden başka hiçbir duygu yoktu. Benimde yapacak birşeyim yoktu...

Beyza'da zaten ben Arif ile arabadan inerken görmüştü. Ben ona hangi yoldan ilerlemem gerektiğini sordum. Doğrusu bana başka konularda hemen fikir veren,hatta fikirler veren kız, bu kez derin düşüncelere dalmıştı.

"Ee Beyza?,sence?"

" Ne desem diye düşünüyorum Sıla. Gerçekten işin zor. Senin yerinde ben olsam hangi yoldan ilerleyeceğime asla karar veremezdim."

Bu sözlerden sonra anladığım tek şey,işin başa düştüğüydü. Eve gittim. Kapıdan içeriye girdim ve birkaç adım attıktan sonra annem geldi ve yüzüme bakındı. Ardından bana" Ne oldu Sıla, Bu ne hâl?"diye sordu. Bende " Hiçbirşey olmadı anne. " dedim. Tabiikide annem inanmadı ama daha fazla zorlamak istemediği için birşey demedi. Bende odama geçtim ve şarkı açıp yatakta uzandım. Favori şarkımı. Favori şarkım "felaket"dir. Her gün dinlerim. Bazende dinlerken uyuyup kalırım...

Kapı çaldı. Gelen Beyza olmalıydı. Çünkü 2-3 günde bir okuldan sonra yada hafta sonlarına denk geliyor ise hafta sonları gelirdi. Anneme kapıyı kendim açabileceğimi, muhtemelen Beyza'nın geldiğini söyledim. Kapı deliğinden bakmak bile aklıma gelmeden kapıyı açtım ve"Hoşgeldin!" diye seslenirken...

Bu kişinin Beyza olmadığını fark ettim. Onur'du. Ben şaşkınlık içerinde kalırken annem "Kimmiş kızım,Beyza mı?" diye sordu. Bende anneme "Hayır anne,Onur geldi."dedim ve şaşkın gözlerimi tekrar Onur'a çevirdim.

"Ee... Gelsene içeriye."

Odama geçtik. Şimdide içim ürperiyordu. Ne diyecekti acaba?...

Odamın kapısını kapattım ve yerime oturdum. "Hoşgeldin Onur" diye söze girdim. "Birşey mi oldu?" diye lafımı devam ettirirken Onur:" Yani illa birşey olması gerekiyor gelmem için öyle mi?",dedi. Bu cevaba şaşırdım. Biraz agresif,biraz sinirli ve birazda üzgün görünüyordu.

"Hayır canım yanlış anladın beni. Yani çok gelmezdin ondan sordum."dedim. O da:" O zaman neden geldiğimi söyleyeyim istersen. Arif ile ilgili konuşmamız gereken şeyler var."dedi. İyice korkmaya başlamıştım. Neden bakışları beni yiyecekmiş gibi duruyordu?. Hayır hayır. Ben bunları kafamda kuruyorumdur diye kendimi sakinleştirdim ve "tamam konuşalım"dedim ve ardından kulaklarımı açarak onu dinlemek için hazır hale geldim.

İlk söylediği şey:"Arif ile sevgili misin Sıla?. Bunu gerçekten bilmek istiyorum. Lütfen bana doğruyu söyle."oldu. Bende buna karşı olarak:"Asla böyle birşey yok Onur. Gerçekten doğrusu bu."dedim. Yinede inanmadığını bilsemde cevabım hep aynı olacaktı.

"O zaman,benimle çıkar mısın?"

"..."

"Ee Sıla, Niye bu kadar şaşırdın?..."

Ne diyeceğimi bilmiyordum. Karşımdaki kesinlikle Onur olamazdı. Adeta başka,bambaşka bir kişilik ile karşıma gelmiş idi. Cevabım yoktu. Ağzımdan tek bir harf bile çıkmıyordu.Acaba beynime mi ayak uydurmalıydım,yoksa kalbime mi?...

Gözlerimin içine baktı,ayaklandı. Kapıya doğru yöneldi ve bende onu geçirmek üzere kalktım. Ayakkabılarını giydi,ve bana doğru döndü. Cevabımı bekliyordu...

​​