Geçmiş;

Annemler yine bi şekilde hayatımı karartıyorlardı. Ah ben kendimi tanıtmamıştım dimi? Ben İlayda Özkavak. 17 yaşındayım ve Kara Harp Okulu sınavlarına hazırlanıyorum;gizlice. Peki neden mi? Ailem. Hayatımın çoğu zamanı onları dinlemekle geçti. Otur İlayda,kalk İlayda,sus İlayda ve İlayda! Onlara göre başarılı bir doktor ve öğretmen olmalıydım, kendimi tehlikeye atacak mesleklerden kaçınmalıydım. Ama gel görün ki ben en tehlikeli mesleklerden birine vuruldum. Evet evet ben askerliğe aşık oldum. Küçüklüğümden beri asker filmleri izler araştırmalar yapardım. Hatta annem bunu öğrendiğinde askerlik ile alakalı herşeyi yasakladı...

​​​​​Yakında sınavım vardı ve tek dileğim bu sınavı kazanmaktı. Annemler beni ne kadar el bebek gül bebek büyütmeye çalışsalarda beni sevmediklerini hep hissettim. Küçüklüğümde parka gitmek istemezdim arkadaşlarımla. Çünkü parkta mutlu baba-kızları görürdüm. Ne acınası ama dimi;babam bir kere bile bana sarılıp kızım dememişti. Kazandığım hiçbir başarıyı önemsemezdi;yani kendi evimizde. Ama aile dışı biri ile konuşurken beni yere göğe sığdıramazdı.

Peki abim:abim her zaman göz bebeğiydi onların. İlayda kimin umrunda. Barış teşekkür mü almış: aaa benim başarılı oğlum. Hiç bı zaman derslerine çalışmazdı, notları düşüktü,başarıları yoktu. Ama yine en çok sevilen oydu. Peki ben,kendim için değil annemler biraz beni sevsin diye ulaşmıştım bu başarılara. Ama kimsenin sikinde bile değildim.

Okulun kurslarından dövüşmeyi öğrenmiştim. Annemler ilk karşı çıksada onları"ya yolda başüma bişey gelirse,bı sapık peşime takılırsa"diyerek ikna etmiş ve başka bı kursa daha gitmiştim. Spora gitmem,fit vücudum bunlar tamamen hayallerim içindi. Ama annem kendimi korumam için olduğunu düşünüyordu. Hoş ben öyle düşünmesini istemiştim.

Annemlere göre kendimi sapıklardan korumak için dövüş öğrendim. Gerçek öğrenme sebebim ise güçlü bir asker olup vatanımı teröristlerden korumak.