Günümüz

​​​​​​Sabah yüzüme vuran güneşle uyandım. Yataktan kalktım ve salona geçtim, annem mutfakta yemek hazırlıyordu. Yanına gidip yanağından öptüm "Annem, çok güzel kokuyor yemekler" ağzıma doğranmış bir salatalık attım.Annem yüzünde her zaman olan gülümsemeyle "Bugün doğum günün. Akşam ne yemek yapmamı istersin?" Diye sordu. "Senin yaptığın her yemek çok güzel annecim ama kısır yap uzun zamandır yemiyordum." Annem başını salladı, mutfaktan çıkıp salona gittim. Babam salonda gazete okuyordu. "Günaydın baba!". "Günaydın kızım" dedi babam, gözleri hala gazetesindeydi. Kanepeye oturdum ve televizyondan birşeyler izlemeye başladım.

Saatler sonra hava karardı ve salonun ışığı kapanıp hep bir ağızdan ses duyuldu "İyiki doğdun Endre!"

Gözlerimdeki göz yaşlarıyla yanlarına gidip mumları üfledim "Sizleri çok seviyorum. Bana hiçbir zaman biyolojik ailemin yokluğunu aratmadınız."

İkisine de sarıldım ve öptüm. Hep beraber masaya geçtik. Annem pastayı keserken babam bana gurur duyar bir şekilde bakıyordu. Babam elimi tuttu, gözleri uzaklara dalmıştı "Öz baban Carlos'un, seni buraya bıraktığı zamanı hatırladım. İyiki de seni bizim yanımıza bırakmış" babamın gözleri doldu ve ardından benim gözlerim. Annem bize bakıyordu her zamanki neşesiyle. "Aman boşverin bugün benim biricik kızımın doğum günü, 19 yaşına girdi. Kimse modelini bozamaz!" Dedi.

Sofrada gülüp eğeleniyorduk, ta ki kapı çalana kadar..

Masadan kalkıp kapıyı açtım. Karşımda beni yıllar önce buraya bırakıp kaçan adam vardı...

​​​Devam edecek...