~Aysız gecenin yarısı solmuş günebakanlarıydık, güçlüydük ama yaralıydık~ Kırmızıdan kahveye dönen yapraklar gibiydik. Aynı onlar gibi yavaşça güçsüzleştik, birinin tek bir dokunuşu ile toz olduk. Geçen zaman bize daha soğuk daha zor daha yalnız bir hayat verdi sadece. Yağmurlar yağdı. Sanki gök kubbe bize acıyor üzülüyor gözyaşı döküyordu. Biz yazdan çıkmış ve sonsuz bir bahara hapsolmuştuk...