Bir bulantı baş gösteriyor zihnimde
Göz görmüyor, kulak duymuyor, akıl düşünemiyor.
Gerçeklerin yorduğu gerçeğiyle yüzleşiyorum apansız.
Hazırlıksız yakalanmaya alışıklığım bile sendeliyor karşısında.
Oturup karşısına dinler gibi yapıyorum, halı desenleri incelediğim hallerimde.
Haklısın deyip geçiştirmek istiyorum ama babamın sakinliğiyle kalmıyor; görmeyen gözü yaşartıyor, duymayan kulağı çınlatıyor, düşünemeyen akla aşılamayanları sokuyor.
Bırak yakamı dediğim çığlıklarımla uyandıran hani?