“Hazır mısın, sevgili arda!" Durdu ve gözlerini kıstı. Ben ise sadece onu izliyordum, içeri iki erkek girdi rahat ikiside 2 metre vardı.

Ama bu kimseyi kararından döndürmemişti, ve ortalık mavi ışıklara bürünmeye başlamıştı. Elektrik ayakkabılarımın altından yukarı doğru çıkarken bende sanki büyülenmişçesine naz’ın gözlerinin içine bakıyordum. ”Daha fazla elektrik zamanı!"

“İstediğin kadar uğraşa bilirsin naz, ama ben vazgeçmeyeceğim. Ve elektriklerden korkmam, bu benim ilk seferim değil!” Naz gözlerimin içine bakarak tısladı ve sırıtarak.

”Demek ilk seferin değil,” Yutkundu ve kapüşonunu çıkararak devam etti "Sıcak oldu, evet devam edelim. Demek ilk seferin değil öylemi? O zaman buda benim en etkili işkencem değil. Bunu sakın unutma arda ve şimdi düşünmek için yarım saat’in var. Unutma, buda benim en etkili işkencem değil, eğer yaşamak istiyorsan ölmeden önce az süren kaldı bunu sakın unutma!”

Bu kadar konuşmadan sonra odadan çıktılar ve bana daha fazla elektrik verdiler. Ve buda bana babamın yaptıklarını hatırlatmıştı. Ama bunların hiçbiri vazgeçmemi sağlamamıştı.

Gece soğuk ve elektrikli geçecekti.

 ...

“Arda...” yavaş ve tiz bir ses beni anıyor gibiydi. Korkmuştum ama yine de ne olduğunu anlamak için sesi dinledim ve beklemeye başladım. Ama ses kesilmişti.

Bende tüm gece bunu beklememem gerektiğini anlayınca hemen uykuma geri döndüm. Ama ses beni bırakmıyordu, bende gözü açtım ve bağırdım “Ne?” Tam da o sırada karşımda duran 1.86 civarı boyunda, geniş omuzlu bir erkek vardı.

Arkama geçti ve beni çözmeye başladı, ilk başta anlam veremesemde beni çözünce anladım ki o eski arkadaşım “Demir! Burada ne işin var?”

Demir bana bakarak “Asıl sana ne oldu. Ama dur ilk önce buradan çıkalım konuşuruz!” Dedi ve çıkışa doğru ilerledik.

Çıkışın ışığı gözüktüğü anda demir telefonunu arka cebinden çıkararak bana uzattı ve polisi aramamı söyledi o da o sırada geri dönerek onları oyalayacağını söyledi.

Ben de hemen polisi aradım ve ihbarda bulundum ardından da onları beklemek için dışarı çıktım ve biraz oyalandım. Ama asla demir aklımdan çıkmıyordu, ne yapmıştı, nasıldı? Öğrenmem gerekiyordu. Bu yüzden de polislere oklar ve yazılar bırakarak içeri koştum.

Ve tam da o sırada polisler geldi, hep beraber işe müdahale etme zamanıydı. O katili bugün yakalayacaktık.

“Üzgünüm naz ama cezayı çekecek olan ben değilim. SENSİN!” Dedim ve parmağımı şıklattım. O sırada da polisler içeri daldı ve naz’ı aldılar.

Biz de diğer polis aracı ile eve doğru yola çıktık, ama merakta ediyorduk burayı nasıl bulmuştu kimse bilmiyordu. Biz bile ne zamandır burada yaşamamıza rağmen hiç gelmemiştik. Ama artık bunu bir önemi kalmamıştı, tek önemli olan şey eve gitmek ve hayatımıza tekrar kavuşabilmek

ti. Sağ salim.