Bugün dedim içimden. Bugün "o" gün. Clorin Andrewson'ın biz deneklere günün sonunda onay vermek için geleceği ve ayrıştıracağı gün. 30 gün boyunca burada acılı-acısız her türlü deney ve testlere tâbi tutulduk. Eğer bağışıklığımız güçlü ve şanslıysak onay alıp ayrıştırılıp, Kranis Laboratuvar'ının ek binası olan "A1 BLOK"a Kıtalarımıza göre yeni gruplara ayrılacağız. Ama eğer bağışıklığımız ve şansımız bizi yarı yolda bırakırsa; ölürüz.

İnsan bünyesi ne kadar dayanıklıdır sizce? İç kanamalara ne kadar süre dayanabilir? En fazla 24 saat. Peki bu süre 30 güne çıkarılırsa ve ölmezsek ne olur? Biz denekler buna " Başarılı" adını veriyoruz. Normal bir insanın bu kadar yoğun iç kanamalara dayanması imkansızdır. Fakat ölmekten kurtulan ve "Başarılı" olan insanlar? Onlar "normal" midir? İşte bende bunu merak ediyorum. Düşünsenize; sizi deneylerden ve testlerden koruyan tek şeyin kanınız olduğunu, hemde bunu ağır bir iç kanama geçirirken düşünün... İşkence çekerek öldüğünüzü. Gerçekten en acı verici ölüm şekillerindendir.

Ben Valeria Ballen. Şanslı ve "Başarılı" insanlardanım. Bu benim daha doğrusu bizlerin, deneklerin kendi ayaklarımızla gittiğimiz Kranis Hayatı, hayat başlangıcıdır.

"Bu yola benimle başlayan birçok dostumu yarı yolda kaybettim. Gözlerimin önünde hiçbir şey yapamadan kendilerini feda edişlerini izledim. En zoruysa; kardeşim dediğim insanlar oldu. Sevdiklerim, Dostlarım ve Ailem; kız kardeşim, annem ve babam...Hiçbiri bunları, bu olanları hak etmemişti. Tüm bunların yaşanmasının tek sebebi: Kranis'ti. Kendimi bu konuda avuttuğum şeyi savaşmış olmama bağlıyorum. En azından denedik..."

- Valeria Ballen (Metin seriden alıntıdır.)