Gözleri mavinin en keskin tonuna bürünmüş bir okyanustan daha belirgin, soğuk ve şeffaftı.

Bana doğru bir adım attığı zaman zihnimdeki odanın zeminleri titredi. Ruhum, ondan kaçarcasına zihnimin en kuytu köşelerinde sakladığım cümlelerin arkasına saklandı. Oysa ki o da biliyordu.

Bu adamdan kaçmak imkansızdı.

Ben ona uyuşturucu olmuştum. O ise bana ölüm.

İnsan kendi ölümünden nasıl kaçar, kaçabilir mi?

Elini kalbimin üzerine koyduğu zaman "Kalbin.." diye mırıldandı. Bakışlarımı son kez ona çevirdim. "Kalbin ne tür bir uyuşturucu Berceste? Ne ondan kaçabiliyorum ne de onsuz yapabiliyorum.."

Ruhum cümlesi karşısında dizlerinin üzerine düşmüştü. Onun cümlelerinde onu hissetmek ve onun ruhunda kendimi görmek, dudaklarımda kırık bir gülümseme oluşturmuştu.

İnsan kendi ölümünden kaçamazdı.

"Ben senin müptelanım Berceste. Dudaklarının arasından çıkan o nefese, söylediğin her kelimene... Ben sana bağımlıyım."