Bir ben mi böyleyim acaba?

Bir ben aşk acısı çekerken ölüyorum galiba...
Yorgan döşek yatıyorum, üzerimde sabahlık, saçlarım bile isyanda, yanımda bir kutu peçete, telefonumun şarjı sınırda, kenarda kâğıt; kalem, her an mektup yazacakmış gibi sana, karnım aç, ara sıra kurumuş ekmek atıyorum ağzıma, hatırladıkça ayrıldığımızı ağlıyorum bağıra bağıra...

Evdeki çöpler özgürlüğünü ilan etmiş adeta... Hayır, barışalım diye kapıma gelsen kapı duvar; zil çalıyor üşeniyorum kalkıp açmaya...

Her gece bu gece ölürüm kesin bu acıyla diye yatıyorum, sabah uyanıyorum kaldığım yerden devam ağla ağla ağla...
En güzel anılarımızı hatırlıyorum ara sıra... En yakın arkadaşımı arayıp seni kötülüyorum bir yandan da... En son ona da hakaret edip kapatıyorum telefonu suratına...

Seninle yediğim, içtiğim ne varsa her an aklımda; hepsinden uzak duruyorum ama... Elmalı şeker, pilav, kahve bunları almam hayatıma bir daha...

Perdeler hep kapalı, bazen perdenin arkasından bakıyorum dışarıya el ele bir sevgili görürsem vay başıma... Sevmiyorum dünyayı, sokakta gördüğüm herkesi nispet yapmakla suçluyorum adeta...

Bir şekerime bakıyorum, bir tansiyonuma; hastalık hastası oluyorum senden ayrılınca...

Ha öldüm; ölüyorum, ha yaşadım; gidiyorum havalarında...

Aynaya bakıyorum, kendimi de sevmiyorum sen olmayınca...