Hüznümün ortasındayım,
Kederimin beni esir aldığı pusuda.
Masum değilim, mazlumda ama,
Bazen gitmek ister insan...
Sessize almak ister kendisini...
İçindeki fırtınayı
Dışarıya kopartamadığı için,
Onu tutan,
Çekip kendisine perçinleyen,
Her şeye inat,
Kendi için de kendine gömülmek ister..


Siz hiç, bir rüyanın ortasında,
Uçurumdan düştünüz mü kendi yatağınıza.
Hiç ruhunuzun sıyrılıp,
Alabildiğine özgür bir mahkumiyete
uçtuğunu gördünüz mü.

Siz kendi elinizle yaktınız mı hiç
Kalbinizi odun ateşinde.
Bana ilk depremin vurduğunda
Çatladı göğüs kafesim
Ve söndü gözümdeki ışığın feri.
Sanırım fırtınadan sonra
Böyle durulur deniz,
Böyle sakinleşir volkanların püskürmesi,
Kavimler böyle yok olup,
Böyle terk eder kuşlar ülkelerini

Seni kendimle harmanlarken bile,
Belaya tutulmuş hastalar gibi,
Ne bir nefes ne bir bakış
Tedavi etmiyor hiç bir şeyi,
bir avuç şefkat istiyor kalbim..
Sus kalbim...
Konuşma diyorum...
Olmuyor..