Ey kalbimin kırıkları
Artık şiirler ağlasın haline
Kimseye anlatmazsın derdini
Kim duyar ağıtlarını
Kim görür içindeki ateşi
Boşuna yakma kendini
Ben ömrüce sana mahkümum
Sen ise ömrünce hüzünlerine
Yitirilmiş hayallerini
Zaman alıp tüketecek
Bir ben kalacağım bir başıma,
Bir de şu sigaramın dumanı

Sevdaya tutulmuş gönüller
Her zaman kavuşmaz vuslata
Anladın ve gördün ki
Her mevsimde yeşermez sevda
Biliyorum, acıtıyor yaraların
Kırıkların hicrana bulanmış
Ne dualar iyileştirir seni
Ne bir doktorun merhemi
Alışacaksın ey kalbim
Şimdi sen yamaçları dik
Sarp kayaların içinde
Yolunu kaybetmiş bir nehir gibisin
Hangi vadinin sonunda
Hangi denize dökülür ki sitemlerin

Seni artık ne hayat anlar
Ne dost bildiklerin,
Aşkın menzilin de bir hedeftin
Orta yerinden vurdular seni
Yaralandın en güçlü yanından
Üzerine devrildi gök kubbe
Üzerine yıkıldı dünya
Altında kaldın kendi depremlerinin

Ey kalbimin kırıkları
Bıraksam gökyüzüne seni
Kanatların yok ki pervaz edesin
Tarifi yok ki izah edesin halini
Geçti artık her sözün zamanı
Hiç bir yemine inanmayacak
Hiç bir teselli avutmuyacak seni
Bir kor ateş kalacak,
Bir sen kalacaksın,
Bir de camdan kırıkların içimde..