Sevdiğim
Gönlümün dinmeyen sızısı
Ne kadar kırılganız,
Ne kadar solgun
ve ne kadar yalnız
Sanki sonbahar gibi her bir yanımız
Sararmış yapraklarımızdan
Kurumuş dallarımızdan
Birbirimize tutunmaya çalışıyoruz
Nedense en çok birbirimize
Esiyor rüzgarlarımız
Ellerimiz birbirine kenetlenmişken bile
Bir şeylere hep eksik kalmış gibiyiz
Bence, bence en çok birbirimize muhtacız

Sevdiğim
Karanlık basmış gecelerime
Bir mum alevi gibi
Işık saçan gözlerine meftunum
Susuzluğum, yorgunluğum
Çıkmaz sokaklarımda ki son umudum
Bitmez bu gecelerin sancısı
Günleri saymanın esaretinde
Özlemek hafif kalıyor bazen
Gün gelir dualarımız sarılır kavuşmamıza
Çocukların bayram sevincine
dönüşür bu vuslat
Sana doğru koşarken ayaklarım
Ben sen de yeniden doğmuşum..
Unut tüm üzüntülerini
Tüm kırgınlıklarını
Bir güneş doğar üzerimize
Yeniden uyanırız birbirimize...