@hakikat.orucoglu
|
Seninle ben, bahardaki toprak gibiyim,
Kurak yanlarım, yollarını gözlüyor. An oluyor gözlerim bulutlanıyor, Üzerime hüznün Sağanak, sağanak yağıyor, Kaçacak yerim yok, Kalbim ve gönlüm üzüntünle ıslanıyor.. Seninle ben, ayazın ortasındaki Yetim bırakılmış çocuklar gibiyim. Elleri soğuktan çatlamış, Korku ve ümit arasında düşlerine tutunan Ufacık bir tebessümünle Veya tatlı bir sözünle Sevgisiz bırakılmış yanlarıma Güneş olup doğuyorsun.. Hemen aldanıyor İçimin ısınan yanları sana Seninle ben ağaçların yaprakları gibiyim Rüzgarın esiyor dallarıma, Kendime tutunuyorum, dallarım inciniyor, Gövdem yerinden oynuyor Kökümden kopartıp savuruyorsun.. Aklım bir yana dağılıyor ruhum bir yana. Seninle ben, bir günde yaşanan Dört mevsim gibiyim Günlerim takvime uyuşmuyor, Ne güldüğümden anlıyorum Ne ağladığımdan, Ne sevdiğinden anlıyorum, Ne nefretinden. Tüm varlığım sen olup, sende kayboluyor Senin için attığım her adım Uçurumlara sürüklüyor, Yollarım sende kayboluyor Seninle ben, bir ilkokul atlasında Başı dumanlı sıra dağlar gibiyim, Ne sahiplenilmiş, nede terk edilmiş. Seninle ben, iki dünyanın arafı gibiyim Ne cennetine kabul edilen, Ne de cehennemine Seninle ben, Türkülerde yitirilen sevdalar gibiyim.. Her nağmesinde hüzün, Her sözünde hicran doğuyor gönlüme.. |