Bugün eski mahallemize gittim.
Bir kenarda durdum ve sizin evi izledim.
"Belki camdan bakar? Belkide el sallar?" dedim kendime.
Bekledim biraz.
Sonra Mehmet amcayı gördüm.
Hani şu "Fırıldak" diye lakabı olan Mehmet amcayı?
Saçları beyazlanmış, adımları ağırlaşmış.
Fırıldak amca nasıl bu duruma gelmişti?
Doğru ya! Ben de artık eskisi gibi değilim.
Nasıl olur da, yılların geçtiğini unutarak,
tekrar yüzünü görmek isterim?
Nasıl olur da karşımda canlanacağını düşünebilirim?
Ne bileyim...
Çocukluk işte...
Ama çocuk da değildim ki.
Belki de sensizliğe alışmak istemiyorum.
Sensiz bir başka nefes alıyorum.
Bir başka yaşıyorum.
Bir başka acı çekiyorum.