Kitap Tür Kategorileri

"Sizce bilinmeyeni sorgulamak ne kadar doğru?" ADIM I - X

"La vita è bella" Bunun anlamı hayat güzeldir. Ve evet gerçekten öyle. Sadece nasıl yaşamak istediğinizi seçmeniz gerekiyor. Ben hayallerimi gerçekleştirmeyi seçtim. Çünkü hadi ama kim istemez ki... Hayal kurmak gerçekten insanı var eden en önemli nedenlerden biri. Tıpkı umut etmek gibi. Bu ikisi olmayınca hayatın bir anlamı kalmıyor sanki öyle değil mi? Benim çok uçuk hayallerim vardı. Gerçekleştirilemeyecek şeyler değildi tabi ki. Ama yaşamak ve yaşamaya devam edebilmek için hayallerimi erteleyip duruyordum. Ta ki o güne kadar... Bu zamana kadar hiçbir konuda şanslı olmamıştım. Şimdi anlıyorum. Hayat şansımı küçük şeylerde kullanarak heba etmemi istememiş. Bana bu güzel hayatı sunmak için hepsini biriktirmişti. Hayallerimde benimle birlikte bir yolculuğa çıkmak ister misiniz? Benim hayallerimi gerçekleştirmiş olmam belki de size ilham olacaktır. Belki de hayat şansınızı benim yazdıklarımı okuyacağınız ana saklıyordur. Kim bilir...

"Hadi anneciğim bir dilek tutun." diyerek üçüzlerimin gözlerinden okunan heyecanlarına ortak oldum. Biliyorum geçen yıl olduğu gibi bu yılda ortak bir dilek dileyecekler. Ellerini birleştirip pastanın mumlarını üflerlerken beni pişman edecek bir dilek dilediler. "Bir baba istiyoruz!"

Herkesin canı yanar... Benimki kadar mı? Orası tartışılır. Bu sadece dram hikayesi değil, yeniden hayata dönüş hikayesi. Eylül`ün hikayesi ufak bir kaza sonrasında Poyraz ile tanışınca yeniden başlar. Bir yandan geçmişindeki acıları peşini bırakmazken bir yandan kendini karşı koyamadığı aşkın içinde bulacaktır. ******************** "Geçmişimde tüm hayatımı etkileyecek şeyler yaşadım. Çok fazla acı çektim. O kadar çok yoruldum ki. Aynı şeyleri tekrar yaşamaktan korkuyorum. Ne olur anla. Ben sadece kendimi korumak istemiştim." Huh, söylemiştim işte. Heyecan, merak, korku, endişe... Bütün duyguları bir arada yaşıyor gibiydim. Poyraz`a baktığımda gözlerimin içine bakıyordu. Bu öylesi bir bakıştı ki daha önce hissetmediğim şeyleri hissettiriyordu, adını koyamadığım, beni etkisi altına alan garip hislerdi. Bakışlarımı ondan çekip herhangi bir yere baktım. "Beni hayatında istiyor musun Eylül?" "Sen hayatımda olmak istiyor musun? Beni korkularımla, kaçmalarımla arada gelen krizlerimle kabul edebilecek misin?" "Gülü seven dikenine katlanırmış, sorun sadece bu olsun. Bazı şeyleri tek başına aşamamış olabilirsin, ama bu hep böyle olacak diye bir şey yok. Sen kabul edersen bende kabul ederim."

MACARİSTANDA`DA YAHUDİ BİR KIZ İLE KARŞILAŞAN FİLİSTİNLİ GENCİN ÖYKÜSÜ

Youtube üzerinden radyo tiyatrosu yapmaya başladım.

Kimi zamanlar, geçen bir katarın puslu camından yol kenarında oynayan çocuklara yorgun bir el sallanır. Bazen ise körpe kuzuları ürküten bir ses ile irkilir herkes... Ve ardından sessiz çığlıkların kuşattığı derin bir karanlığa gömülür bu kasaba... Günde birkaç kez şimendifer klaksonu ve ardından akıp giden demir tekerleklerin çıkardığı gürültü ile hareketlenen bir Anadolu kasabasında; Mercan`da başlayan bir ayrılışın hikâyesi...

Aslında her şey bu şiire benziyor. Şimdi hapisdeyim önümde demir parmaklıklar. İstesem yıkılır bu duvarlar, Ama yıkılmadıkça sizin kafanızdaki parmaklıklar. Yeniden önüme dikilecektir bu duvarlar.

Aile; anne, baba ve çocuklardan oluşan toplumun en küçük yapı taşıdır, sözlüğe göre ancak Emir, Yiğit, Yağız, Ekim ve nice kimsesiz yada kimsesiz hissettirilmiş çocuğun aile olmak için anne veya babaya ihtiyacı yoktur. Olmamalıdır. Birbirlerinin yaralarını sardıkları, güvende hissettikleri ve yüzünü güldürdükleri ailedir onlar için.

Karanlık bir gecede doğmuşum. Adıma bu yüzden, `Gece.` dediler. Bir oraya, bir buraya savruldum. Elimden kimse tutmadı. Küçük bir çocukken hem bir yuva edindim, hem de kimsesizliği tattım. Küçüktüm, düştüm, yaralandım, ağladım. Sesimi duyan olmadı. Elime bir beyaz kağıt ve kalem verdiler. `Kendi hayatını yazacaksın.` dediler. Ciddiye almadım. Ellerim yaralıydı, kanattılar. Hayatımı yazmam için zorladılar. Bembeyaz kağıdın üzerine, elimden akan kanlar damlayacaktı, avuçlarımı kapattım. Hayatını yaz dediler, ben de sayfanın üzerine sadece bir nokta koydum. Sonra bir kabus gördüm, beyaz kağııt siyaha boyandı. Hayatını yaz dediler, bu kez kağıdı yırtıp attım. ©2020 · İrem Oruç Uyarı: Kitabın içinde psikolojik hastalıklar, şiddet, argo ve olumsuz örnek olabilecek davranışlar yer almaktadır (!) [YALANCI MASKE adındaki ilk kitaptır.]