--- "Güneş her zaman aydınlığa doğmaz... Bazen karanlığın tam ortasına iner." Kara, yıllardır taşıdığı yalnızlığın sebebini bilmeden yaşamaktadır. Ta ki bir ameliyathane kapısında, hayatını değiştirecek o cümleyi duyana kadar: "O içerideki kız... senin ikizin." Bir kolye, saklanan bir geçmiş ve kanla yazılmış bir sır... Kardeşlik, her zaman mutluluk getirmez; bazen en derin yarayı açar. Ve Kara, bu kez yalnızca kaderiyle değil, kalbinin karanlığıyla da yüzleşmek zorundadır. ---

Gökçe önceki okulunda zorbalık gördüğü için yeni bir okula başlar ve hayatı değişir.

Oyuncuğa yıllarca ara vermiş, özel hayatını medyadan sır gibi gizleyen bir oyuncu ile yapım şirketi sahibinin hayatı bir noktada kesişir...

Asil Ağa isimli bu hikayenin tüm hakları diğer hikayelerimde olduğu gibi tarafıma aittir. En ufak kopyalama taklit v.s de gerekli hukuki işlemler başlatılacaktır. Instagram: azimet340 🍁🍁🍁 Hikayede geçen isimler karakterle yerler hayal ürünüdür. Bildiğiniz bütün ağa hikâyelerini unuttun. Klasiklerin dışında bir hikâye. Bu Asil Ağa`nın hikâyesi. Hikayemizin bir ucu Şanlıurfa bir ucu İstanbul... 🍁🍁🍁 Erkek evlat sahibi olamayan Reşo Ağa nihayet üçüncü karısından ikiz çocuk sahibi olacaktı. Biri kız biri erkek. Zeliha`ya 9 ay gözü gibi baktı Reşo Ağa. Ne de olsa erkek doğuracaktı. Altı kızdan sonra Nihayet bir kız daha olsada Allah onunla birlikte bir de erkek evlat verecekti. Büyüdüğünde babasının desteği olacak, zamanı gelince yerine geçecekti oğlu. Ağa oğlu ağa olacaktı. Doğduğunda kurbanlar kesecekti Reşo Ağa oğlu için. Ama olmadı. Büyük konuşan Ağa`ya Allah yine erkek evlat vermedi. Oğlu dünyaya geldiğinde sadece yarım saat yaşadı. İşte o gün yazıldı Asil`in ateşten harflerle kaderi. Annesi adını Asya koyacakken babası ölen erkek kardeşinin suçunu da adını da yeni doğan kız bebeğe yükledi. Babası bir erkek gibi büyüttü yetiştirdi kızı. Sonunda Asil olan kızın adının arkasına Ağa eklendi.

Asil Ağa isimli bu hikayenin tüm hakları diğer hikayelerimde olduğu gibi tarafıma aittir. En ufak kopyalama taklit v.s de gerekli hukuki işlemler başlatılacaktır. Instagram: azimet340 🍁🍁🍁 Bildiğiniz bütün ağa hikâyelerini unuttun. Klasiklerin dışında bir hikâye. Bu Asil Ağa`nın hikâyesi. Hikayemizin bir ucu Şanlıurfa bir ucu İstanbul... 🍁🍁🍁 Erkek evlat sahibi olamayan Reşo Ağa nihayet üçüncü karısından ikiz çocuk sahibi olacaktı. Biri kız biri erkek. Zeliha`ya 9 ay gözü gibi baktı Reşo Ağa. Ne de olsa erkek doğuracaktı. Altı kızdan sonra Nihayet bir kız daha olsada Allah onunla birlikte bir de erkek evlat verecekti. Büyüdüğünde babasının desteği olacak, zamanı gelince yerine geçecekti oğlu. Ağa oğlu ağa olacaktı. Doğduğunda kurbanlar kesecekti Reşo Ağa oğlu için. Ama olmadı. Büyük konuşan Ağa`ya Allah yine erkek evlat vermedi. Oğlu dünyaya geldiğinde sadece yarım saat yaşadı. İşte o gün yazıldı Asil`in ateşten harflerle kaderi. Annesi adını Asya koyacakken babası ölen erkek kardeşinin suçunu da adını da yeni doğan kız bebeğe yükledi. Babası bir erkek gibi büyüttü yetiştirdi kızı. Sonunda Asil olan kızın adının arkasına Ağa eklendi.

Bu kitap, rüzgârın taşıdığı bir fısıltıdan doğdu. Kimi izler vardır; yıllar, hastaneler, sessizlikler, unutuluşlar üstünü küllense bile kalbin en derin yerinde sıcaklığını korur. Kimi isimler vardır; ağızdan düşer, hafızadan silinir, ama bir gün ansızın bir kuşun kanadında, bir sayfanın köşesinde, bir rüzgârın yön değiştirişinde geri döner. Bu hikâye, kaybolmuş bir kızın ve sessizce büyüyen bir çocuğun değil yalnızca; aynı gökyüzünün altında birbirine görünmeden iz bırakmış iki ruhun, zamana rağmen birbirini unutmayan hatıraların ve rüzgârın taşıdığı bütün acıların, bütün umutların hikâyesi. Eğer bu sayfaları açtıysan, bil ki hiçbir iz gerçekten kaybolmaz. Rüzgâr ister alıp götürsün, ister savursun… Kalbin hatırlaması için tek bir an yeter.

Şehrini korumak için yemin eden bir Fransız askeriyle, onu işgal etmek için emir alan bir Nazi askerinin yolları kesişir. ﹏𓊝﹏𓂁﹏

bir tim ve bir kız bebek bir gece vakti askeriyenin lojman kapısına bırakılan bir bebek ve görevden yeni dönmüş 4 kişilik bir tim. Ay timi.

Bazen içindekileri haykırmak istersin ya hani böyle ses tellerin yırtılana kadar bağırıp, ağlamak içinde ki bütün nefreti acıyı kusmak... Her şey bitsin istersin her şeyin bir kabus olmasını ve uyanınca tekrardan eski günlere geri dönmek istersin... "Sen kalpsizsin bende senin kalpsizliğini göremeyecek canavar yönünü fark edemeyecek kadar salağım." dedim gözlerimin içi yanıyordu "Ben bir günahkarım sende benim günahlarımı göremeyecek kadar salak değil masumsun..." dedi ve bir adım daha yaklaşıp çenemi yukarı doğru kaldırdı... "Benden başka yolun yok Yeşim, bu saatten sonra seçeneğim değil seçimimsin, en başta seni kendimden korumak istediğimde pes etmeden kalbime girmek istedin değil mi? artık istesen de çıkamazsın çıkartmam." Aynı mahallede yaşayan iki dost ailenin çocukları birbirine aşık olur fakat Yeşim Vural`ın bilmediği bir şey vardır Savaş Özdemir hiç de göründüğü gibi biri değildir ve onun kollarına bir kez giden bir daha o kollardan çıkamaz.. İLK AŞKLAR HİÇ BİR ZAMAN UNUTULMAZ... Yeşim ve Savaş`ın Gizli Saklı Aşkı...

İzge, tutkusu kadar zekâsıyla da öne çıkan genç bir gazeteciydi. Bir haberin peşindeydi. Fakat bir gece, mesafeli ama baş döndürücü bir yabancıyla yolları kesişti. Ve o tek gecenin sabahında, kendini Malta`daki Türk Büyükelçiliği`nde; bir daha hiç karşılaşmayacağını düşündüğü o yabancının karşısında buldu. İzge için artık geri dönüş yoktu. Her cevapsız soru onu daha da derine çekiyor, her bakış bu adama biraz daha bağlıyordu. PARADOKS, tutku, tehlike ve iç içe geçmiş sırlarla örülü bir aşk hikâyesi. 🪞 • Dark Romance • Zorunlu Yakınlık • Örgüt/Çete • Yetişkin İçerik

Beğendiğim kitapları öneriyorum, tanıtıyorum.

İkiz kardeşler vardı Zara ve Zayn. Zara baya sert biriydi Zayn ise ona göre biraz daha yumuşaktı ama ikisi baya tehlikeli idiler. Onlar mafyaydı Zara en güçlüleri Zayn ise onun bir altı idi.

Mervan Ağa tabancayı havaya kaldırdı, namluyu ağır ağır çevirdi. Ağalara baktı. Sesi bu kez buz gibi çıkıyordu."Ben birini istiyorsam alırım. Kimse de bana engel olamaz! Engel olmak isteyen varsa... buyursun gelsin!" Derin bir sessizlik oldu. Kimse cevap veremedi. Kimse kımıldayamadı. Mervan Ağa tabancayı indirdi ve öfkeyle arka odaya yürüdü. Kadınların olduğu odaya girince orada da fırtına gibi esti. Herkes panikle geri çekildi. Bir tek Avşin kalakaldı. Elinde tepsi vardı. Öylece duruyordu. Gözleri kan çanağı gibi şişmiş, ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Titreyen dudaklarıyla bir şey söylemeye çalıştı ama sesi çıkmadı. Mervan Ağa bir an durdu. Onu öyle görünce içi bir anlığına yumuşar gibi oldu. Ama hemen ardından Diyar`ın yüzü geldi gözünün önüne. Diyar`ın kardeşi... düşmanın kanı...

Bu hayatda anka gibiydim yanar sonra küllerimden doğardım ama beni yinede öldürüyorlardı. Ben anasız abisiz yalnız bir kızdım babam vardı ama oda baba gibi davranmazdı. Bu hayatda başıma bir iyi şey gelmişdi onuda benden aldılar Alpaslanımı oda beni seviyodu ama bizi ayırdılar biliyodum geri gelcekdi güçlenip gelcekdi......

Maraş’ın sert coğrafyasında kök salmış Zalimoğulları Aşireti’nin başında, gücü ve gölgesi bile korku salan Kadem Ağa vardır. Kadem, toprak, para ve silahla hükmünü yürütse de yüreğinde kapanmayan bir yara taşır: çocuksuzluk. Sekiz yıllık evliliğine rağmen Kadem Ağa ile eşi Meryem Hanım bir evlada kavuşamaz. Aşiret büyükleri ve halk, Meryem’i “kısır ocak” diye damgalarken, Kadem bütün baskılara rağmen karısının arkasında durur. Fakat gururu ve sabrı bu sözlerle her geçen gün daha da sınanır. Bir gün Meryem Hanım, kocasının soyunu sürdürmesi için, kendi elleriyle Gurbet’i bu ocağa getirir. Gurbet, dağların kızı gibi asi, sert ama bir o kadar saf ve güzeldir. Meryem’in iyi niyeti, Gurbet’in kaderi ve Kadem’in ihtirası bir araya geldiğinde konağın dengesi altüst olur. Kadem, önce öfke duysa da zamanla Gurbet’in iradesi ve güzelliği kalbine işler. Gözleri Meryem’i görmez olur; gönlü Gurbet’e akmaya başlar. Bu durum Meryem’i içten içe tüketirken Gurbet’in kendi vicdanı da alev alev yanar. Üçünün de yüreğini dağlayan bu imtihan, aşiretin töresi, dağların sertliği ve kaderin çizdiği yollarla sınanacaktır. Kadem Ağa’nın gücü, Meryem’in sabrı ve Gurbet’in acısı, bir gün hepsini geri dönüşü olmayan bir karara sürükleyecektir. Zalimoğulları, güç, aşk, ihtiras ve acının Maraş’ın dağları kadar sarsıcı hikâyesidir.

Sıraç pişmanlığın ve yaptığı hataların ağırlığı altında kalmıştı, Feride ise geçte olsa masumluğun ve anlaşılmanın hazzıyla rahatça bir nefes aldı. Kader ağlarını ikisi içinde örmüştü. Biri ateş diğeri suydu günü geldiğinde mutlak sonları ateş suya karışacaktı.

Hayatının en büyük değişimini o gün çarşıda gördüğü kıza ilk görüşte tutularak değişen Devran Kozanlı Hayatında hep bir çaba ve zorlukla baş etmeye çalışan mutluluğun kendisini hiçbir zaman bulamayacağını düşünen Meva Arslanlı

A night that they never forget...

@emiralkan: Bu saçmalığa derhal son ver. @emiralkan: Sende şu saplantılı fanlardansın @emiralkan: Sanki anlamayacağım. @emiralkan: Böyle yaparak dikkatimi çekmeye çalışıyorsun @emiralkan: Tebrikler başardın da @emiralkan: Güzel taktik @emiralkan: Ama böyle devam ederse mahkemede görüşeceğiz haberin olsun @emiralkan: Takıntılı manyaklar ilgimi çekmiyor. @emiralkan: Bunu da bilmiş ol. Istek kabul edildi Görüldü. Yazıyor... -Başlama tarihimiz 14 Ağustos 2025-

Sanat galerimin açılışı için son dokunuşları yaparken, Kintsugi sanatını kullandığım vazoya ilgiyle baktım. Lacivert vazodaki sır, geceyi andıran derin bir deniz gibi; çatlaklar ise altınla ışıldıyordu. Her bir kırık bana geçmişin bir anısını fısıldıyordu. Kırık her bir parçayı altın rengiyle onardım. Vazonun üzerinde küçük küçük yıldızlar serpiştirmiştim; kuzey yıldızını andıran, yol gösteren ışıklar. Onlara bakarken içim gururla doluyor. Kırılan vazo mucizevi bir şekilde bir araya geldi. Parçaları belli oluyor ama orada işte, hâlâ güçlü. Bu sanat kalbimde kırgın bir kalbin yeniden doğuşunu hatırlatır gibi çarpıyordu. Altın çizgiler galerinin loş ışıklarıyla parlıyor, küçük yıldızlar zemindeki gölgelerle dans ediyordu. Gözlerim ondan ayrılmıyor. Güzel, öyle değil mi? Kırıldığı için utanmıyor. Aksine, kırıldığı yerlerden ışıldıyor… Tıpkı biz insanlar gibi. Bir eşya parçalanır; kırıklar ortaya çıkar, eksikler görünür. Ama işte tam o noktada Kintsugi ortaya çıkar. Altın, gümüş veya platinle bir araya getirilir parçalar. Parçaların birleştiği yerler, ışığı yansıtan çizgiler gibi parlar; geçmişin yükünü, zamanın acısını ve tekrar doğmanın güzelliğini anlatır. Kintsugi, kırılmışın yeniden doğuşu; tam da bu yüzden, kusursuzlukla değil, kırılganlıkla güzeldir. Her altın çizgi, yaşanmışlık ve sabrın şiirsel bir izidir; her çatlak, bir ruhun hikayesini taşır. Sanat galerisi, sohbetlerin uğultusu ve kadehlerin tok sesleriyle doluydu. Yaklaşan ayak sesleri bana tanıdık bir koku taşıdı: vanilya ve sandal ağacının sıcak karışımı, hafif tütün notalarıyla Kaan’a özgü bir koku. Gözlerimi özlemle birkaç saniyeliğine kapattım, anılar zihnimde film şeridi gibi akarken, kalbim hafifçe hızlandı. Gözlerimi açtığımda, Kaan önümde duruyordu. Galerinin kalabalığı, bir an için tamamen silinmişti. Sanki zaman sadece ikimizin etrafında dönüyordu. “Biliyor musun,” dedi Kaan, sesi fısıldar gibi ama her kelimesi ağır ve anlamlı, “Bu vazo… Kırık parçalarını bir araya getirdiğin o şaheser, senin ellerinden çıktı. Her çatlağı onardın ve ortaya gözle görülür bir masal çıkardın. Bizim masalımız gibi." Sesinin derinliği, gözlerindeki kararlılık beni içine çekti. "Biliyorum, kalbini ve güvenini kırdım. Ama ben hâlâ bize karşı büyük bir umut besliyorum. Bu vazoyu onardığın gibi, biz de kırılan her parçayı birlikte onarabiliriz. Nare… Senin için her şeyi yaparım. Bu zamana kadar da sadece seni korumaya çalıştım." Kalbim hızla atarken, nefesimi topladım ve karşılık verdim. “Boşanmamızı ailem için ertelediğimi biliyorsun. Her şey benim için fazlasıyla zor lütfen daha fazla zorlaştırma Kaan." deyip derin bir nefes aldım. Kaan tedirgin bir şekilde ellerime doğru uzandı. “Bekleyeceğim. Ne kadar sürerse sürsün, her kırık parçamızı birlikte onaracağız. Ve sana ait kalacağım, Nare… Senden asla vazgeçmeyeceğim.” Acının tebessümü dudaklarıma yansırken, bakışlarımı birleşen ellerimizden onun gözlerine doğru çevirdim. "Çaban nafile. Artık her şey için çok geç. Sen... Beni kaybettin Kaan. Eskiden sana hissettiğim huzur, güven, umut... Kalbimde bir parçası bile kalmadı. Seni dünyadaki tüm duyguların en güçlüsüyle seven bir kadını kaybettin." Onu bırakmamdan korkar gibi elimi daha sıkı tuttu. Kalbimde fırtınalar koptu, düşmemek için onun beni tutmasına izin verdim. Belki de son kez yan yana duruyorduk. Çenesini omzuma dayadı ve derin bir nefes aldı. Dışarıdan görenlerin imrendiği aşkın acı verici ateşinde yanıyorduk.

Ailesini genç yaşta kaybeden Açelya, hayatta kalmak için çıktığı yolda bilmeden şehrin en karanlık yapılarından birine adım atar. Sıradan bir iş yeri sandığı bu binanın duvarları, görünmeyen güçlerin ve sessiz savaşların gölgesini taşımaktadır. Loş koridorlarda yankılanan adımlar, kilitli kapıların ardındaki fısıltılar ve herkesin çekindiği bir isim… Yiğit Koral. Onun için güven kavramı yıllar önce gömülmüş, karanlık geçmişi etrafındaki herkesi sessizliğe mahkûm etmiştir. Açelya’nın bu dünyada işi yoktur. Ama kader, bazen insanı en beklemediği kapıdan içeri çağırır. Ve o kapıdan girildiğinde artık geri dönüş yoktur. Açelya ve Yiğit’in yolları, görünmeyen bağlarla örülmüş bir gölgenin içinde kesişecektir. Biri hayatta kalmaya, diğeri yaşamayı hatırlamaya çalışırken… Karanlık, ikisini de aynı sessiz noktada bir araya getirecektir.

noktasıznokta:Anası mezar dikecekmiş Çok saçma değil mi? 8`ler şimdi bunu bitirdi Nasıl bir kodlama ya bu Neyse nasılsın? Umarım rahatsız ediyorumdurrr Rahatsız etmekten asla gocunmam!

Hayat çok başka ve ben aile evinden ayrılıp başka şehre gidiyorum çünkü hep tehlikenin içindeyim ve hayatım boyunca korkuyla yaşayamam her şeyden uzaklaşıp yeni ve sakin bir hayat kuracağım ne olursa olsun hayallerinizin peşinden gidin ölümlü dünya ne olacağı belirsiz bari hayallerimizi yaşayarak ölelim ve hayat yoluna engel koysa bile ilerleyin her şeyin çözümü olduğu gibi o engelleri aşmanın da bir çözümü vardır ve hayat bir anda öyle bir şey koyar ki önünüze hayallerinizin dengesini kaybeder kendinizi bam başka bir yerde bulursunuz her şey ve herkes yabancı ve sen yapa yalnızsındır işte bazen bir yolculuk bin yol açabilir

Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü

Şarjörü doldurup atış kulaklığımı taktım. Karşımdaki hedefin kırmızı alanını delik deşik ederken rahatladığımı hissediyordum. Şarjördeki mermi bittiğinde atış kulaklığımı enseme indirip masanın üzerindeki mermilere uzandım. O sırada kulağıma dolan tok postal sesleri bana kimin geldiğini müjdeliyordu. Bir adamı yürüyüşünden tanıyor olmak garipti. Üsteğmen hala yanıma gelmemişti, merakla başımı geriye çevirdim. Arkamdaki masaya yaslanmış anlamlandıramadığım bakışlarla beni izliyordu. Bir eli yaslandığı masada, diğer eli de palaskasındaydı. Genelde omzuna asmaktan hoşlanmadığı bordo beresi ise tıpkı benimki gibi omzundaydı. Başımla kısa bir selam verip önüme döndüm. Tekrar pozisyon alıp hedefime odaklandım. Ben atış yaparken üsteğmen de yanımdaki alana girip atışa başlamıştı. Kavga eder gibiydik o an, kurşun seslerimiz ise sustuğumuz kelimelerimizi ifade ediyordu. İkimizin de kurşunları bitmişti, bakışlarımız birbirini bulduğunda yine o gizemli karaları karşıladı beni. Ben savaşmaya devam etmek ister gibi mermilere uzattım elimi, ama susmayı da beceremedim işte. ``Yurdunuzu arıyor gibisiniz üsteğmenim, gözleriniz sürekli bir arayışta sanki.`` Ona bir cevap hakkı tanımadan atış yapmaya başladım, silahımın tetiğine basmaya devam ederken yanımdaki adamın da pür dikkat beni izlediğini biliyordum. Son mermime de veda etmiştim. Başımı çevirdiğimde yine o bakışlara mahkum edildim. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi sonlandırıp yanıma geldi, elini uzatıp atış kulaklığımı çıkardı. Aramızdaki tek engel o kulaklıkmış gibi biraz daha yaklaştı bana, gözlerime daha yakından baktı. ``Belki de yurdumu bulduğum için sürekli gözlerine bakıyorumdur teğmenim.`` Bordoya boyanırken aşka karışan iki yürekli askerin hikâyesi...