Burnum tekrar kanamaya başlamıştı. Gözüm kararıyordu. Ayakta daha fazla duramayıp yere düştüm.

Allah'ım ne olursun kurtar beni. Sana layıkıyla kul olamadım. Ne namaz kıldım, nede iyi bir insan olabildim.

Karşımda duran, Cin padişahı Aral bana gülerek: Seni buradan kimse kurtaramaz artık. Ya bize itaat et, ya da kendini öldür diyordu.

Başımda tarifsiz ağrı vardı. Burnumdan akan kanlardan dolayı, her yerim kanlar içinde kalmıştı.

Kulağımda atlar kişniyor, gözümün önünde onlarca kedi birbirini parçalıyordu.

Birden ayağa kalktım, kalkmayı istemesem de. Kendime hâkim olamıyordum. Ayaklarım beni sandığın olduğu en üst kata çıkarıyordu sanki.

Sandığın kapağını açıp içindeki ipi çıkardım. İpin altında bir tanede kâğıt vardı. Kâğıdı hiç okumadan cebime koydum.

Tavanda bir çengel vardı, hemen ipi oraya bağladım. Kendimi asacaktım. Ama canıma kıymak istemiyordum. Zorlanıyordum, ruhen baskı içindeydim.

Hâkimiyet bende değildi artık. Ruhumu esir etmişti Haramı cin kabilesi. Onlar ne yapmamı istiyorsa mecbur onu yapacaktım.

Artık sona gelmiştim. Ölümle aramda bir nefeslik ömür kalmıştı. Başımı ipe takip canıma kıyacaktım... CİNLER BU ŞEKİLDE ALACAKLARDI İNTİKAMLARINI...

Ölmeden önce, bir not bırakmak geldi içimden. Zar zor sandıktan bulduğum kâğıda, yanmış odunun isiyle yazmaya başladım.

Belki de yazdığım son satırlardır bunlar. Hayal bile edemeyeceğim ihanetin içinde buldum kendimi. Birileri mutlu olacak diye, birileri ölmeye mahkûm mu edilmeli. Daha 22 yaşındayım ve ölümü tatmak üzereyim...

Allah'ım affet bu kulunu... Kelimeyi şehadet getirsem kabul eder misin?

Bu günahkâr kulunu affeder misin?

***************

Tam ipi boğazıma takmıştım, ölüme bir nefes kalmıştı.

O esnada odanın kapısı açıldı. İçeri giren; beni daha öncede ölümde kurtaran o iyi adamdı.

''Dur oğlum yapma'' diyerek, belimden tutup ipi boynumdan çıkardı.

Yine kurtarmıştı beni ölümden. Hâkimiyet bendeydi, büyü bozulmuştu. Harami cin kabilesinin hükmü bir anda kalkmıştı sanki.

Ey kurban olduğum güzel insan sen kimsin, Hızır gibi yetişip, iki defadır kurtardın beni dedim.

Ben Nusaybin cin kabilesinden Mira. Beni daha önce Ali olarak göndün. Şimdi de öz babanın kılığındayım dedi.

Cinde olsa, öz babamı karşımda görmek güzeldi.

Babam diyerek boynuna sarılmak istedim, ama bir anda gözden kaybolmuştu. Onun rüzgârıyla, elimdeki kâğıtta yere düştü.

Kâğıdın bir tarafı boştu, oraya da ben yazmıştım, ama diğer tarafında da bir şeyler yazılıydı.

Kâğıtta, ''Elveda hayat, oğlum sana emanet,'' yazıyordu. Bu belki de babamın yazısıydı. Demek ki, babamın kendini astığı yerde, bende kendimi asacaktım.

***

Harabeden çıkarken, canıma kast eden anne ve babamı kapı dibinde ölmüş vaziyette gördüm. Siyah kediler cesedini parçalıyordu...

Artık 22 yaşındaydım ve artık bambaşka bir insan olacaktım. Allah'a hamd olsun...

-----SON----