Odamdaydım. Seher Kaan'ı alıp pansuman yaptırmaya gitti. Gözlerim askıdaki paltoma dalmış, bir saat boyunca boş boş bakıyordum.

Düşünüyordum fakat hiç bir mantıklı, bilimsel açıklama bulamıyordum.

Bir saat sonra Kaan odama geldi. Gözleri ağlamaktan şişmiş, her yerinde kesikler ve izleri gitmemiş kanlar vardı. Odama girince kapının önünde öylece dikildi kaldı.

"Geç otur, sorun yok" dedim.

Tedirgin bir şekilde karşımda ki koltuğa oturdu.

Bir kaç saniye sessizlik oldu, ne diyeceğimi bilmiyordum. Sert bir tepki vererek onu kendimden uzaklaştırıp güvenini kaybetmek istemiyordum, ama normal bir dil ile sorup ta, orada olanların nedenini öğrenemezdim.

Kafam karışmıştı. Ben söze nasıl gireceğimi beklerken, bunu Kaan benim yerime kolaylaştırdı ve "Ne oldu orada bana?" dedi.

Kaşlarımı çatarak "Hatırlamıyormuş gibi konuşma" dedim.

İp ince ve masum sesiyle "Gerçekten hatırlamıyorum Ramazan Abi, gözlerimi açtım sen karşımday- "cümlesini bitirmeden lafını böldüm ve ardından;

"Sen benimle dalga mı geçiyorsun? Tüm aynaları kırıyorsun, kendine zarar veriyorsun sonra da ben bir şey bilmiyorum deyip işin içinden sıyrılıyorsun. Sen kendini çok mu uyanık sanıyorsun?" dedim.

Sinirlenmiştim. Bu sözlerim onun kalbini kırmıştı, sonradan pişman olsam da kendimi tutamamıştım. Çünkü hastaların kendilerine zarar vermeleri beni çok sinirlendirirdi.

Dakikalardır kimse konuşmuyordu, koridordan gelen hemşire seslerinden başka hiçbir ses yoktu.

Seher Hanım'a seslendim, "Kaan'ı odasına götürebilirsiniz, bugünlük bu kadar aksiyon yeterli" dedim.

Seher odaya girerek Kaan'a; "Gel canım" dedi ve elinden tuttu. Tam çıkacakken yanına gittim Kaan'ın ve "Küs değiliz öyle değil mi?" dedim gülerek.

Zar zor bir tebessüm ederek; "Hayır Ramazan Abi" dedi ve odadan çıktılar.

Çıkış saatime kadar, saatlerce düşündüm olayı. Kendi kendine o kadar kısa sürede yapması imkânsızdı. Hadi yaptı diyelim, hangi sebepten ötürü yapacaktı ki?

Günlerdir konuşuyorduk, tanımıştım az çok Kaan'ı. Güler yüzlü, konuşkan, sempatik bir çocuktu.

Hiç bir sorun görememiştim onda. Belki de anlattığı olay tekrar gözünün önüne gelmişti. Yaşadığı olayı da bilmiyordum.

Kafamın içinde bin bir türlü soru işareti vardı ve ben hiçbirini çözemiyordum. İlk defa bu kadar arada kaldım. Gerçi daha önce hiç Kaan gibi bir hastam olmamıştı. Belki de bu yüzden bilmiyordum çözümünü.

Daha yüksek yerlere mi başvurmalıydım? Belki Hocam Sadık Bey'e danışabilirdim olayı.

Bir kaç gün daha kendim ilgilenmeyi tercih ettim. Hava iyice kararmıştı, Kaan ile yarın tekrardan görüşecektik.

Paltomu ve çantamı alarak kapıdan çıktım ve Seher'e "Kaan'a bir tane uyku ilacı verin. Rahat uyusun" dedim ve evimin yoluna koyuldum.

O gece bir kâbus gördüm.