Dünki kabus üstüne şimdi de bu. Üst üste geliyordu.

Olduğum yere yığılıp kaldım. Kan içindeki koluma bakıyordum.

Aklımdan yine türlü türlü sorular geçiyordu, fakat hiçbir anlam veremiyordum. Kendime soru sorup cevaplayamadıkça deliriyor, kendi kendimi yiyordum.

Durduk yere bir insanın kolunda nasıl köpek dişi izi olur ki? Yoksa dün gördüklerim bir kâbus değil miydi? Yaşadım mı gerçekten? Peki ya kızım. Onu gördüm, o nasıl gerçek oldu.

Aklımda hiçbir cevap bulunamayan sorular kapımın zorlanmasıyla uçup gitti. Koşarak kapının kilidini açtım ve Seher'in odaya girmesine müsaade etmeden çayı alıp "Teşekkür ederim" dedim ve kapıyı kapattım.

Seher'in yüzünde yine o tedirginlik vardı, fakat bundan zarar gelmezdi. Kimseye de anlatmazdı. Güvenirdim ona.

Kapıyı tekrar kilitledim, çayı mı masaya koyarak pencereyi açtım. Kilitli çekmecemi açarak Bahar marka sigaramdan bir tane alarak pencerenin yanına geçtim.

Normal de sigara içmezdim, daha doğrusu sık sık içmezdim. Kafam bunaldığı zamanlarda, moralim bozuk veya sinirli olduğum anlarda bir tane yakardım.

Sigaramı tüm gücümle içime çekerek bembeyaz yağan kara karşı üflüyor, bir yandan ise çayımı yudumluyordum.

Sigaram bittikten sonra camı kapatıp oda spreyini sıktım. Koluma bir bez parçası bulup sardım. Kapının kilidini açıp yerime oturdu.

Bilgisayar monitörünün yansımasından kendime bakıyordum. Tuhaf bir şekilde bakıyordum, gözlerimi ovalamadım.

Kendime tokat atarak "Kendine gel Ramazan, kendine gel" dedim kendi kendime.

Seher'e bağırdım, kalın bir ses tonu ile "Kaan'ı yanıma çağır ve odaya hiç kimseyi alma. Çağırmadığım sürece sakın odaya girme!" dedim.

On dakika sonra Kaan geldi. Birazcık sinirliydim. Ama Kaan'a iyi davranmam gerekiyordu, belki de sorularımın tüm cevapları ondaydı. Bir anlık öfke ile her şeyi cevapsız bırakamazdım.

Dünkü konuşmamdan sonra birazcık kırgın olduğunu biliyordum.

"Dünkü söylediklerimden dolayı özür dilerim, birazcık sert davrandım" dedim.

Bir şey demeden kafasını yere eğerek hafif bir tebessüm etti.

"Barıştık mı?" dedim gülerek, "Evet" dedi.

"Pekâlâ, o zaman rüyana dönelim. Devam et anlatmaya" dedim.

Kaan Bahadır anlatmaya devam etti: