21 Nisan 1999 Çarşamba. Saat: 08.27

Bunu yazmak için öğleni bekleyemezdim. Holdeki aynamda 3 çatlak var, banyodakinin ilk seferde başına gelenin aynısı. Bugün banyoya alacağım yeni ayna (yapacağım denemeler için) haricindeki tüm aynavari yansıtıcı eşyaları atmayı, ya da üzerlerini örtmeyi düşünüyorum.

Bir şey ciddi anlamda benimle uğraşıyor ve ben sanırım ilk kez gerçekten korkmaya başladığımı hissediyorum.

Saat: 18.10

Öğle arasını müdürün odasında geçirdim. Aramızdaki sıkıntılardan ötürü ikimizin de çok yıprandığını düşündüğünü ve buna artık bir son vermemiz gerektiğini söyledi.

Aslında yaptıklarından sonra, bu gazetenin vazgeçilmez olan tek ismi olarak o kadar çabuk teslim olmamam gerekirdi fakat başımdaki, sadece sizin bildiğiniz başka belalar sebebiyle alttan aldım ve kendisiyle anlaşmış göründüm. Bunun karşılığında bana önümüzdeki ay zam sözü de verdi. Aynaların parasını çıkardım diyelim..

Yeni aynamı banyo duvarına yerleştirdim, bu gece belki de hayatımın olayına tanıklık etmesi için hitachi marka kameramı klozet sifonunun üzerine koyup güzelce destekledim. Yatmadan önce buraya gelip kaydı başlatacak ve ertesi sabah lanetli evimde neler olup bittiğini gözlerimle göreceğim.

Şimdi izninizle bu akşam haberleri dinlemek istiyorum.

22 Nisan 1999 Perşembe. Saat: 10.35 (ofis)

Bu gerçekten bir şaka, sabah kalktığımda sağlam aynayı görünce az çok oltayı boşa salladığımı hissetmiştim ama bütün kaset boyunca yarı karanlık bir banyoyu izlemek oldukça sıkıntı verici oldu.

İki saattir sadece kayıtla oyalanıyorum ve gözüme çarpan tek farklılık, kayda başladıktan yaklaşık dört saat sonra, 3.13 de bir an için görünüşün bulanıklaşması oldu. Kamera altındaki desteklerden birini yerde bulmamın açıklaması, kaymış olmalı.

Neyse artık işime yoğunlaşmalıyım, karısına şiddet uygulayan bir adamı sür manşet verip rezil etmem gerekiyor.

Saat: 22.30 (oturma odamdayım)

Bu sabaha normal uyanmış olmak biraz olsun içimi rahatlattı ki, ben de yazmayı bu saate kadar erteleyebildim.

Bu gece gene kayıttayım, elimde yeterince kaset var, eğer böyle videoya alındığını hissedince bu gariplikler gerçekleşmeyecekse hayatımın sonuna kadar kayıt yapabilirim.

Saat: 23.47

Kaydı birkaç saniye önce başlattım. Bu arada, bunu yazdığım için belki de sonra kendimden utanacağım, insani ihtiyacımı giderip kameramı ayarladıktan sonra banyodan çıkarken, kafamı çevirdiğim an, göz ucuyla aynada... (bu kısım karalanmış) tamam tamam... Bu çok aptalca olacak, kendimi mızmız bir çocuk gibi hissetmeye başladım.

Bakalım dostumuz bu gece nelere şahit olacak.

23 Nisan 1999 cuma (ofis). Saat: 14.32

Bugün bayram ve birilerinin haber için çekim ve röportaj yapması gerekiyordu. O kişilerden bir tanesi de ben oluyorum tabi. Tamamen aklımdan çıktığına inanabiliyor musunuz?

Ofise ancak geldim. Ayna sağlam, ancak bu sefer de kamerayı yerde buldum. Bereket kayda devam etmiş. Daha sağlam bir destek uygulamam lazım, bombeli sifonun üzerinde fazla dengesiz duruyor. Ayaklık ayarlamaya çalışacağım. Kaydı ancak akşama izleyebilirim diye düşünüyorum.

Saat: 19.30

Kaydı izledim, kameranın kayıp düşüşü çok ilginç olmuş, önce ekranda hafifi bir flulaşma ve ardından birkaç saniyelik sarsıntı-karanlık. Sonrasında oldukça yakın mesafeden ve oldukça kötü bir görüntü kalitesiyle gece boyunca lavabonun altını çekmeye devam ediyor.

Kameranın yere düştüğünde, 3 saat 26 dakikadır çekimdeymiş, eh bu da bir şey.

Sanırım dediğim gibi olacak, ben kayıt almaya devam ettikçe hayat normale dönecek, peki benim buna bir itirazım var mı? Tabi ki hayır.

25 Nisan 1999 Pazar (çalışma odam). Saat: 13:17

Fazlasıyla sıradan geçen ve bulduğum kamera ayaklığı sayesinde doğru düzgün kayıt yapabildiğim, kazasız belasız iki gecenin ardından bu sabah kulaklarım, hayatı boyunca duymayı istemeyeceği şeyleri duydu.

Yazım biraz bozuk, titreyen ellerimin yüzünden kusuruna bakmayın. Önümüzdeki hafta sonu bu evden kesinlikle taşınıyorum.