Bu kitapta bahsi geçen kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Gerçek kişi ve kurumlarla hiçbir ilgisi yoktur.

Giriş

Yalnızlığın Dileği

Tıpkı bir kasırganın merkezindeki sakin bölge gibi durgun ve bomboştum, çevremdeki karmaşanın içinde yuvarlanıp gidiyordum.

Sylvia Plath

Kalabalıklar içinde mi yalnızdı insan, yoksa ruhu muydu yapayalnız kalan? Yalnızlığımdan sıyrılacağımı, fakat annem olmayan birinin mezarı başında içli içli ağlayacağımı bilmiyordum. Bilsem belki de bu işe hiç bulaşmazdım...

Herkesin hayatında bir dönüm noktası olmuştur; benim en büyük dönüm noktam yirmi dördüncü yaş günümde oldu. Mumları üflerken dilediğim dileğin, göklerdeki semaya içten bir dua olarak karışacağını düşünmemiştim.

Artık hayatımda olumlu bir gelişme istiyorum derken, adet olarak biri eklemek ne büyük bir hataydı. Evet, hayatımda olumlu bir gelişme olmuştu fakat arkasından bir olumsuzluk zinciriyle birlikte gelip boğazıma dolanmıştı.

Dört duvarın arasında tek başıma sakin bir şekilde yaşıyorken mutluyum sanıyordum. Ta ki onlarla karşılaşana kadar. Yalnızlığıma iyi gelen tazecik merhemlerimle birlikte dönüşü olmayan bir yola sapmak üzereydik. Sıyrıldığım yalnızlığım mı daha güzeldi, yoksa acılar silsilesi arasında bir arada olmak mı? Aynalara bakıp kendi kendine konuşmak mı, yoksa hüzün dolu gözlerin yansımasında kendini görerek konuşmak mı güzeldi?

Bir dileğin hayatımı neredeyse ütopik olarak değiştireceğini düşünemezdim. Karşımdaki mezar taşına bakarken, toprağı sulayan göz yaşlarım bunun en gerçek kanıtıydı. Biz on kişiydik ve yıllar sonra bu mezarın başına gelerek bir yemin içtik...