Zeliha'nın şehit olması üzerinden 1 ay 5 gün geçti 35 gün... Ne timdekiler toparlanabilmişti nede Zülfikar... Hâlâ boş boş dalıyor sohbetlere karılmıyor görevlerde sadece kişiye odaklanıp eski espirilerinden yapmıyordu... Zülfikar değilde ruhsuz bir adamdı sanki, onu güldürmeye çalışsak BİLE yüzünde en ufak bir tebessüm belirmiyordu... şimdi yaralıydı ve hastanede ameliyathane kapısı önünde onu bekliyorduk. Durumun ağırdı 5 mermi yemişti vücuduna ama yaşıyacaktı, dayanırdı benim aslanım dayanmalıydı... Ameliyathane kapısında "Geliyorum sevdiğim bırak geleyim Zeliham.." tarzı şeyler söylemişti... Alp ordan oraya yürüyüp duruyordu. Hakan Kerim ve Recep duvar kenarlarına çökmüş bekliyorlardı... annesi ve babasına henüz haber vermemiştik... Alp en sonunda gelip yanımda durdu ve bana sarıldı. Tebessüm edemiyordum gülümsiyemiyordum. Zaten gülümsenecek bir durum yoktu Alp benden güç almak için bunu yapıyordu, o sadece kendisinin güç aldığını damarlan ben de güçleniyordum aslında. Bende kollarımı onun belinde sardım. "Umay'ım gitmez değil mi? Benim kardeşim bırakmaz bizi..?" Dedi yutkundum gitmesini istemiyordum ama bunu istememesi gereken kişi Zülfikar'dı Zülfikar belirlerdi bunu... Teselli verdim... "Yaşayacak, bırakmayacak bizleri güçlüdür o dayanır.." dediklerimden belkide bende şüphe ediyordum... hemşireler sürekli ellerinde kan torbasıyla girip çıkıyordu... Çok fazla kan kaybetmişti görmüştüm... içimden o kadar çok dua ediyordum ki o kadar çok olsun...

Saatler geçmişti extra doktor takviyesi bile yapılmıştı ama hiçbir haber yoktu çıkıp bilgi bile vermemişlerdi... Çıkıp bir bilgi vermek bu kadar zor olmamalıydı. Duvarın dibine çökmüştüm elimde hala kan vardı yıkamamıştım, bu kan Zülfikar'a aitti aynı kandan Alp'tede vardı ama üniformasındaydı yoğunluk olarak... Alp yanıma geldi bundan önceki gece dağda nöbeti ben tutmuştum Hun'dan sebep gözlerimin altı mosmordu. "Gel bakayım buraya" dedi dediğini yaptım ve oturduğu yerin yanına oturdum. "Ameliyat uzun sürecek biraz gözlerini dinlendir kançanağı olmuş." Dedi bu düşüncesi içini ısıtmıştı ama benim kardeşim içerde cebelleşirsen ben burda gözümün nasıl göründüğü derdine düşürmezdim... "Benim içerde abim kardeşim cebelleşiyor benşm bunu isteme nolur" dedim saygı duydu kafasını salladı, kolunu boynuma dolayı beni kendine çekti beni çekmekle kalmayıp kokumuzda içine çekti...

Tam 8 saat 32 dakikadır sürüyordu ameliyat ve 33. Dakikada içerden bir doktor çıktı... "Hasta yakınları sizler misiniz?" Dedi heppimiz başına toplandık ve evet manasında kafa salladım bense evet biziz dedim... "Hasta ağır yaralıydı çok fazla kan kaybetmişti elimizden geleni ardımıza koyumadık hatta daha fazlasını yaptık... Ama hasta dayanmak istemedi... son dakika hayata bağlandı. Şimdi yoğun bakıma alacağız ama açıkçası çok bir ümit yok..." bunları söyleyip tanımızdan uzaklaştı... bu kadın ne diyordu böyle, neler diyordu? Ardından sedyeyle uzanmış olan Zülfikar çıktı... heppimiz yanına yaklaştım. "Kardeşim kardeşim biz buradayız annenlerde gelir birazdan hadi hadi dayan aslanım hadi." Tarzı şeyler söylediler ben sadece baktım sadece yüzündeki o huzura baktım... Sanki rahat be huzurlu bir uyku çekiyor gibiydi...

tiktok: @dlbaivan Bookgirl📚

Hem burdan hem tiktokttan takip ederseniz sevinirim. Desteklerinizi eksik etmeyin iyi dersler iyi günler sizi seviyorum yorumlarınızı bekliyorum 💄💋